PRZYSZŁA WOJNA [ANALIZA]

Powiedzenie, że generałowie szykują się do wojen, które już się odbyły stało się ponownie bardzo modne. Zwłaszcza w Polsce, gdzie obawiamy się, że przyszły konflikt zbrojny w Europie może dotknąć również naszego kraju. Obawy o potencjał Sił Zbrojnych RP, a także o to, czy obrany kierunek ich rozwoju jest właściwy, stały się przedmiotem powszechnych, społecznych rozważań.

W tym kontekście prowadzi się liczne dyskusje, próbując odpowiedzieć na pytanie: jak będzie wyglądało przyszłe pole bitwy? Odpowiedź na to pytanie nigdy nie jest prosta, a dopiero wojna weryfikuje wcześniejsze założenia. Jednak można – na bazie historycznych doświadczeń – określić warunki, w jakich powstawały najbardziej trafne modele przyszłego pola bitwy, a nawet wskazać osoby, które zrewolucjonizowały sposób toczenia wojen. Oczywiście poszukiwanie reguł i uproszczeń może wykrzywiać obraz rzeczywistości, jednak warto wykonywać tego rodzaju ćwiczeń intelektualnych w celu poszukiwania optymalnych warunków, w jakich mógłby powstać trafny model przyszłego sposobu zarządzania konfliktem (w skali strategicznej) oraz prowadzenia walki (w skali operacyjno-taktycznej).

Nie ulega wątpliwości, że co do zasady w czasach nowożytnych i współczesnych państwa które koncepcyjnie i technologicznie były najlepiej przygotowane do wojny należały zazwyczaj do zachodniego kręgu kulturowego. W którym innowacyjność i rewolucje kulturowo-technologiczno-przemysłowe zachodziły wcześniej niż gdzie indziej. Hitler nigdy nie zbudowałby swoich dywizji pancernych, gdyby nie miał dostępu do nowoczesnego niemieckiego przemysłu i nie zainwestował w infrastrukturę. Napoleon nie stworzyłby swoich armii, gdyby nie rewolucja francuska i dekret z 23 sierpnia 1793 roku o masowej mobilizacji, co w efekcie dało mu dostęp do ogromnej liczby odpowiednio zmotywowanych (bijących się za Francję lub rewolucję, a nie w interesie króla) rekrutów.

Jednak ewolucja pola walki zachodzi szybciej w danych miejscu i czasie nie tylko z powodu odpowiednich warunków społeczno-gospodarczo-technologicznych. Także z uwagi na potrzebę chwili (pojawiające się zagrożenie) lub zamiary (planowanie wojny/podboju). Jednocześnie należy pamiętać o tym, że najlepszym nauczycielem jest praktyka i największe postępy w poszukiwaniu optymalnego sposobu prowadzenia walki zachodziły na bazie doświadczeń wojennych.

Właśnie z tego powodu mówi się, że w czasie pokoju generałowie przygotowują się do wojen, które już były. Jest tak dlatego, że wojskowi nie otrzymują wówczas żadnych nowych danych wynikających z doświadczeń wojennych. Mogą jedynie badać przeszłe konflikty i uzupełniać wnioski o nowe – niesprawdzone jeszcze na polu bitwy – rozwiązania.  Co nie zawsze prowadzi do stworzenia prawidłowej wizji nt. przyszłej wojny. Zresztą takiej projekcji zrobić się nie da, ponieważ należałoby mieć jeszcze zdolność jasnowidzenia i trafnie przewidzieć, kiedy dokładnie ta „przyszła wojna” będzie miała miejsce? Jak długo by trwała? Jest to bowiem zasadnicza różnica, czy przygotowujemy się do wojny, która wybuchnie np. w 2025 roku i potrwa 3 miesiące, czy też do konfliktu z 2050 roku, który trwać będzie dekadę. W obu przypadkach należałoby bowiem inaczej rozłożyć priorytety. W pierwszym, trzeba by szybko wdrożyć istniejące rozwiązania w jak najszerszej skali. W drugim, lepiej byłoby poczekać na rozwój nowych i dopracowanie istniejących technologii po to, by np. dopiero około 2040 roku zacząć wdrażać już zupełnie świeże rozwiązania. Tak w przemyśle jak i w armii. I nie tracić zasobów na budowanie i utrzymywanie linii produkcyjnych oraz armii już w latach 2020-2030, co konsumowałoby środki, które mogłyby być przeznaczone na badania i innowacje.

Dlatego niezwykle istotne są nie tylko warunki w jakich powstaje koncepcja przyszłego pola walki, ale i przyjęte założenia co do: stron, miejsca, czasu i długości przyszłej wojny.

I tu pojawia się największy problem. Jak określić te zmienne? Historycznie – co do zasady – czas i miejsce konfliktu ustalali agresorzy. Co dawało im możliwość odpowiedniego zaplanowania i przygotowania państwa i armii do przyszłego konfliktu zbrojnego. Państwa, które szykują się do obrony są tutaj w znacznie gorszej sytuacji. Bowiem, jeśli rozpoczną zbrojenia zbyt wcześnie, to ich armia okaże się prawdopodobnie przestarzała na polu bitwy. Gdy z przygotowaniami do wojny się spóźnią, to wojsko może nie być gotowe na starcie z przeciwnikiem.

Dlatego – w przypadku państwa o strategii i doktrynie defensywnej – najważniejsze jest prawidłowe ustalenie:

  1. Przyszłego przeciwnika i powodów, dla których byłby zdolny do osiągnięcia celów drogą wojny.
  2. Dogodnego dla niego momentu do uderzenia, również w rozumieniu określenia gotowości do podjęcia agresywnych działań (czas).
  3. Dogodnego miejsca do ataku.

Bez poczynienia tego rodzaju założeń nie jest możliwe przewidzenie jak konkretny konflikt będzie wyglądał, choćby tylko od strony koncepcyjno-technicznej.

Jednakże niniejszy artykuł nie ma odpowiadać na pytania: czy, kiedy, gdzie i z kim Polska będzie prowadziła w przyszłości wojnę. Celem opracowania jest próba ogólnego wskazania tendencji i prawidłowości, które będą towarzyszyć przyszłym wojnom. Przy czym chodzi o wojny pełnoskalowe, a nie militarne potyczki, działania hybrydowe lub operacje militarne. Tego rodzaju ograniczonych działań nie należy wykluczać – przeciwnie należy brać je pod uwagę jako wysoce prawdopodobne – jednakże ich cele, a więc i sposób przeprowadzania oraz przebieg są mocno zróżnicowane. Wobec czego zawsze należy w takich przypadkach niuansować o jaki konflikt i kiedy chodzi, żeby móc zakreślić możliwe scenariusze i zagrożenia z nim związane.

Przedmiotem poniższych rozważań jest określenie możliwych sposobów prowadzenia konfliktu w przyszłych wojnach pełnoskalowych, których celem byłoby powalenie państwa-ofiary. Z tych czy innych powodów. Innymi słowy, do odniesienia sukcesu niezbędnym byłoby w takim przypadku pokonanie całego państwa i wymuszenia kapitulacji lub bezwarunkowej uległości w pełnym zakresie.

 

Domeny i fazy konfliktu

Warto na początku zakreślić płaszczyzny, na których może toczyć się wojna, a także poszczególne fazy starcia pomiędzy państwami. Najlepiej jest to zrobić opisując kolejność działań strony atakującej. Bowiem w początkowym okresie konfliktu to ona zazwyczaj posiada inicjatywę i decyduje o tym, kiedy i na jakim polu toczy się starcie.

Faza przedwojenna

  1. Atak polityczny zmierzający do osłabienia lub nawet izolowania przeciwnika na arenie międzynarodowej (zniechęcenie podmiotów trzecich do pomocy dla przyszłej ofiary), a także do pozyskania sojuszników i parterów. W optymalnym wariancie chodzi o polityczne osiągniecie celu strategicznego bez potrzeby używania siły militarnej – ten rodzaj agresji może trwać nawet latami.
  2. Atak ekonomiczno-gospodarczy zmierzający do osłabienia państwa-ofiary lub jego sojuszników i wywarcia na nich presji politycznej (vide zmniejszenie dostaw gazu do UE przez Rosję w 2021r.) – lata/miesiące przed wojną
  3. Atak informacyjny w celu wywołania dezorientacji we wrogich ośrodkach decyzyjnych armii oraz społeczeństwie, chodzi zarówno o działania wywiadowczo-agenturalne jak również te legalne w sferze informacyjnej przeciwnika, ale i u jego potencjalnych sojuszników – co ma miejsce zazwyczaj miesiące/tygodnie przed inwazją zbrojną (ważny symptom, bowiem świadczy już o tym, że agresor rozważa opcję militarną).
  4. Atak hybrydowy, czyli realne działania mające na celu osłabienie czujności przeciwnika i jego sojuszników, skupienie ich uwagi i środków w wybranym przez przyszłego agresora miejscu (vide „kryzys” migracyjny na granicy polsko-białoruskiej) – co ma miejsce zazwyczaj na tygodnie/dni przed atakiem
  5. Atak cybernetyczny w celu obezwładnienia wrogich systemów obronnych oraz odporności państwa – dni/godziny przed atakiem.
  6. Atak sił specjalnych lub V kolumny w celu zdobycia przewagi wyjściowej dla wojsk operacyjnych – godziny/minuty przed atakiem.

Faza konfliktu zbrojnego:

  1. Atak kosmiczny w celu neutralizacji wrogich satelitów, zwiększenie przewagi w domenie kosmicznej lub pozbawienie tej przewagi przeciwnika.
  2. Atak powietrzno-rakietowy przy użyciu sił: powietrznych, lądowych i morskich.
  3. Atak wojsk lądowych.

 

Przy tak rozpisanym „rozkładzie jazdy” staje się oczywiste, że państwo musi być przygotowane do prowadzenia wojny na każdej z tych płaszczyzn. Poczynając od politycznej, po gorące fazy konfliktu zbrojnego.

 

ETAPY PRZEDWOJENNE

Bezpieczeństwo polityczne i ekonomiczne

Niewątpliwie domena walki politycznej wymaga odpowiednich umiejętności i świadomości po stronie elit decyzyjnych danego państwa. Elementem kluczowym na płaszczyźnie politycznej jest pozyskanie jak najlepszych sojuszy i gwarancji międzynarodowych, a także odpowiednie dostrzeżenie i wyzyskanie zbieżności interesów z państwami trzecimi. Należy również dążyć do politycznej izolacji przeciwnika, przy jednoczesnym neutralizowaniu jego narracji i argumentów używanych do perswazji. W tym celu państwo powinno posiadać rozbudowany aparat analityczny, który będzie stanowił zaplecze intelektualne polityków.

Przygotowanie państwa do walki gospodarczo-ekonomicznej wymaga natomiast znacznie większego wysiłku oraz nakładów. Chodzi bowiem o uzyskanie jak największej samodzielności ekonomiczno-gospodarczo-finansowej oraz o dywersyfikację źródeł pozyskiwania zasobów strategicznych. Tak więc im państwo poczyni większe nakłady na inwestycje zwiększające jego odporność na omawianych płaszczyznach, tym silniejsze będzie politycznie, a jednocześnie będzie bardziej odporne na presję z zewnątrz. Jednocześnie musi się to wiązać także z inwestycjami w przemysł zbrojeniowy, który z jednej strony powinien mieć dostęp do surowców, a z drugiej dysponować odpowiednim potencjałem do utrzymywania sił zbrojnych w wojnie.

Niezwykle istotną rolę w tym wszystkim muszą pełnić instytucje finansowe, które otrzymają od ustawodawców niezbędne im narzędzia do zarządzania potencjałem finansowym państwa w czasie kryzysu lub wojny. Mowa tu między innymi o odpowiedniej legislacji.

Co istotne, przygotowujące się wojny państwo powinno inwestować w struktury powiązań, które dadzą mu możliwość wywierania presji na przeciwniku, lub (co istotniejsze) na państwa trzecie. Budowanie zależności gospodarczo-ekonomicznych jest skutecznym narzędziem utrzymywania lojalności dotychczasowych sojuszników i pozyskiwania nowych.

 

Informacyjna bańka antydostępowa

O ile w czasie trwania wojny politycznej przewagę posiada ten, który ma lepsze kanały komunikacji i bliższy kontakt z innymi podmiotami na arenie międzynarodowej, o tyle w trakcie wojny informacyjnej przewagę może zyskać strona, która będzie lepiej kontrolowała przepływ informacji w swojej infosferze, a także będzie potrafiła wykorzystać cudze kanały komunikacji by dotrzeć z własnym przekazem do elit i społeczeństw przeciwnika i jego sojuszników. W świecie cyfrowym, gdy informacje pojawiają się i docierają do odbiorców w czasie rzeczywistym, niezwykle trudno jest filtrować lub walczyć z wrogą narracją.

W takich warunkach może okazać się, że możliwość odcięcia własnego społeczeństwa od wrogiego przekazu może być kluczowa. Dokładnie w taki sposób swoją wojnę informacyjną z „Zachodem” prowadzą aktualnie reżimy np. z Iranu, Rosji czy nawet Chin. O ile w czasie pokoju może to wywoływać więcej szkód niż korzyści (zwłaszcza długoterminowo) o tyle w trakcie działań wojennych i tuż przed ich rozpoczęciem, odcięcie wrogiego przekazu informacyjnego może być skuteczną metodą obrony przed atakiem informacyjnym.

By poradzić sobie  z tym problemem można zastosować kilka metod:

  1. Zneutralizowanie narracji przeciwnika poprzez własne działania informacyjno-propagandowe, tak by jego narracja były kompletnie nieskuteczna w odniesieniu do nas oraz sojuszników. Można to zrobić np. poprzez ośmieszenie przeciwnika lub wyprzedzające stygmatyzowanie narracji jaką mógłby zastosować (dobrze to robią teraz Ukraińcy). Chodzi o to, by społeczeństwo ale i elity atakowanego państwa z góry nie ufały przekazom sprzyjającym wrogowi.
  2. Odizolowanie wrogiej infosfery z globalnej sieci informacyjnej (np. brak emisji wrogich kanałów telewizyjno-radiowych, zablokowanie wrogich portali informacyjnych w Internecie), choć tego rodzaju rozwiązanie nie daje żadnych gwarancji, zwłaszcza gdy przeciwnik używa naszej własnej infosfery do głoszenia swojej narracji (np. dzięki agentom wpływu etc.).
  3. Wyizolowanie własnej infosfery z globalnej sieci informacyjnej oraz całkowita jej kontrola (vide Rosja, Iran Chiny), zwłaszcza w sytuacji gdy przeciwnik używa naszej infosfery nie tylko do promowania własnej narracji ale i do komunikowania się z jej zwolennikami lub agentami wpływu (traktując jak rozgłośnię lub centrum komunikacji skąd płyną – w sposób mniej lub bardziej ukryty – wytyczne).

Pierwsze rozwiązanie wydaje się być najbardziej skuteczne, jeśli dokonamy oceny na bazie doświadczeń z trwającej wojny rosyjsko-ukraińskiej. Jednak należy pamiętać, że nie w każdej wojnie przeciwnik będzie miał tak zszarganą reputację, a jednocześnie będzie tak nieporadny w domenie informacyjno-propagandowej jak Rosjanie teraz. Jednocześnie wystarczy czasami jedna dobra akcja dezinformacyjna by zmylić przeciwnika, osłabić go i zmienić losy wojny.

Ponadto izolacja wrogiej infosfery może być w wielu przypadkach niemożliwa, zwłaszcza, gdy zależy to od decyzji poszczególnych państw na arenie międzynarodowej.

W konsekwencji wydaje się, że nawet demokratyczna administracja państwowa powinna mieć techniczną możliwość wyizolowania własnej infosfery. A więc niedopuszczenia do niej przekazów płynących z zewnątrz. Tak telewizyjno-radiowych jak i w sferze Internetu. Przy czym tego rodzaju metoda może zostać zastosowana w warunkach demokracji tylko i wyłącznie w nadzwyczajnych warunkach (tj. jak bliskie zagrożenie wojną lub trwający już konflikt). Ponieważ społeczeństwo musi mieć pełne przekonanie, że tak drastyczny środek ograniczający swobodę wypowiedzi jest absolutnie konieczny. W przeciwnym razie stosowane przez państwo: cenzura i blokady informacyjne zostaną odczytane jako element represji, co nie tylko nie powstrzyma wrogiej narracji, ale wręcz ułatwi jej zadanie spenetrowania naszej infosfery i świadomości społecznej (mechanizm: informacje blokowane przez władze to informacje z pewnością prawdziwe).

Wojska informacyjne

Nie ulega również wątpliwości, że nowym rodzajem sił zbrojnych przyszłego pola walki staną się wojska informacyjne.  Nawet jeśli nie zostaną oficjalnie sformowane. Weszliśmy w nową erę wojny propagandowej, która posiada obecnie wymiar cyfrowy. A więc jej zasięg rażenia jest znacznie szerszy, globalny. Przygotowując się do przyszłej wojny, państwo powinno inwestować we własne środki przekazu, które będą działać we wrogiej infosferze lub będą w stanie tam dotrzeć. Jednak najważniejszym polem walki informacyjno-propagandowej może być infosfera naszych ale i także wrogich sojuszników. Prowadzenie otwartej wojny między państwami znacznie zwiększa odporność zaangażowanych w konflikt społeczeństw na przekaz sprzyjający wrogowi. Jednakże tego rodzaju odporności może brakować w państwach trzecich, których zaangażowanie (lub jego brak) może zadecydować o losach wojny.

Np. dla Ukraińców i Rosjan priorytetowym obszarem działań propagandowo-informacyjnych jest Zachodnia infosfera. To głównie w naszej przestrzeni medialnej prowadzona jest wojna na tej płaszczyźnie. Priorytetowym celem doinformowania lub zdezinformowania są: Amerykanie, Brytyjczycy, Francuzi, Niemcy i Polacy, a nie Ukraińcy czy Rosjanie.

W konsekwencji największe inwestycje w celu zbudowania odpowiednich: potencjału i zasobów informacyjnych, należy poczynić na kierunku naszych ewentualnych sojuszników oraz potencjalnych sojuszników naszego przyszłego wroga. Również z tej przyczyny, że przekaz, który nie jest w stanie przebić się bezpośrednio do wrogiej infosfery, może tam trafić i poczynić spustoszenie za pośrednictwem infosfery wrogiego sojusznika. Przykładowo, toporna rosyjska propaganda ma znikome szanse na wywołanie skutecznej reakcji w polskim społeczeństwie, ale co jeśli dokładnie taką samą narrację zacznie głosić amerykański dziennikarz, naukowiec czy polityk? I zostanie to pokazane w polskich mediach lub rozprzestrzeni się w Internecie?

 

Służby, służby i służby

Czego nauczyliśmy się z doświadczenia kryzysu migracyjnego na granicy polsko-białoruskiej? Pierwszym i nadrzędnym wnioskiem powinien być taki, że regularna armia nie może służyć do reagowania na zagrożenia hybrydowe. Nie może być tak, że 1/3 żołnierzy jest zaangażowana w pilnowanie granicy przed uchodźcami. Znajdując się często w odległości setek kilometrów od swoich baz i magazynów z uzbrojeniem oraz wyposażeniem. Trzeba to jasno napisać, ta część armii była wówczas  niezdolna do wykonania swoich podstawowych zadań.

Współczesne państwo, które zamierza przygotować się do zagrożenia wojną w najbliższych latach powinno zainwestować w rozbudowę sił policyjnych (w tym antyterrorystycznych), straży granicznej, cywilnych i wojskowych jednostek specjalnych, a także formacji wojskowych tj. Obrona Terytorialna.

Armia ma dwa podstawowe zadania: odstraszanie i walka z przeciwnikiem. Wojsko powinno posłużyć do radzenia sobie z działaniami hybrydowymi tylko w sytuacji, gdy te są prowadzone przy użyciu wrogiej armii. Angażowanie żołnierzy, którzy często obsługują drogi i skomplikowany sprzęt, do zadań niewymagających użycia tegoż sprzętu jest marnotrawieniem zasobów i osłabia obronność państwa.

By zapobiec temu negatywnemu zjawisku państwo musi posiadać odpowiednio rozbudowany aparat bezpieczeństwa, który przejmie na siebie ciężar radzenia sobie z różnego typu kryzysami. Wywołanymi intencjonalnie lub też nie (tj. jak powodzie i inne klęski żywiołowe). Jednocześnie służby – na czas wojny – mogłyby przejąć zadania zabezpieczenia zaplecza przez działaniami dywersyjnymi lub choćby chaosem organizacyjnym (np. korki na drogach etc.). Wesprzeć logistykę armii, a także zarządzać zasobami wśród ludności cywilnej.

Zarządzanie kryzysowe

Centrum zarządzania kryzysowego jest oczywiście czymś co funkcjonuje w każdym państwie (w tej lub innej formie). I z pewnością musi być przygotowane na różnego rodzaju scenariusze. Jednak nie można myśleć tylko i wyłącznie o reagowaniu na wydarzenia.

Państwo, które szykuje się do przyszłej wojny powinno posiadać służby wyspecjalizowane w działaniach specjalnych, dywersyjnych i hybrydowych. Mieć gotowe scenariusze i procedury działania, a także niezbędne zasoby (w tym osobowe) by w razie potrzeby zrealizować scenariusze, które wywołają kryzysy w państwach trzecich. U przeciwnika, ale także u jego  i własnych sojuszników. Należy mieć przygotowane scenariusze na różne okoliczności. Być może tylko jakiś konkretny incydent byłby skłonny zniechęcić sojuszników naszego wroga do zaangażowania w konflikt? Być może jakiś konkretny incydent mógłby przekonać naszych sojuszników do działania i udzielenia nam pomocy?

Tego rodzaju akcje wymagają niezwykłej pieczołowitości i ostrożności w przygotowywaniu. Nie można pozostawić ich losowi lub działać ad hoc. Przygotowania do ww. operacji specjalnych czasem trwają lata, co musi być realizowane przez ludzi pochłoniętych tylko i wyłącznie tym zadaniom. W wydzielonych służbach lub komórkach, do pracy których dostęp mają nieliczne osoby w państwie.

Najemnicy i „zielone ludziki”

W ostatnich dniach rozgorzała w Polsce gorąca debata na temat zagrożeń płynących dla naszego kraju ze strony najemników z Grupy Wagnera, w związku z jej przyszłym rozmieszczeniem na Białorusi. Należy zadać sobie pytanie, dlaczego tak bardzo obawiamy się działań pod progiem wojny ze strony Prigożyna i jego ludzi? Jest tak między innymi dlatego, że Polska nie posiada własnego odpowiednika Grupy Wagnera czy firmy Blackwater. To prawda, że owe owiane złą sławą organizacje potrafiły sprawiać problemy nawet własnym zleceniodawcom. Niemniej, ani Rosja ani USA nie zrezygnowały z tego rodzaju formy zatrudniania zawodowców od wojny. Jest ku temu ważny powód. Pewne zadania mogą wykonać podmioty prywatne i to z równie dobrym, a czasem lepszym skutkiem niż armia. Są nawet sytuacje, w których firmy prywatne mogą rozwiązywać problemy w sposób, w jaki służby państwowe działać by nie mogły. W przypadku państwa o strategii defensywnej, grupy najemne mogą stanowić narzędzie do symetrycznej odpowiedzi. I nie tylko.

Jeśli zatrudnieni przez wroga zawodowcy z prywatnej firmy rozpoczęliby działania na terenie naszego państwa, to z jednej strony angażowanie armii byłoby osłabianiem jej potencjału w zakresie obronności. Z drugiej, służby cywilne lub ochotnicy z WOT mogliby nie podołać zadaniu powstrzymania przeciwnika, co naraziłoby państwo i jego służby na wizerunkową kompromitację. Gdyby jednak przeciw Grupie Wagnera wysłać Zespół Chopina… Tego rodzaju instrument zwiększałoby szanse na to, by ograć przeciwnika i to w koncertowy sposób.

Wyobraźmy też sobie taki scenariusz, w którym masy imigrantów koczujące po białoruskiej stronie granicy nagle – z powodu frustracji – zaczynają sprawiać problemy. Nie Polsce, do której nie są wpuszczane, tylko Białorusi.

Innym zastosowaniem prywatnych (choć niekoniecznie oderwanych od kontroli państwa) organizacji militarnych mogłoby być wysyłanie ich na pomoc swoim partnerom w kryzysowych sytuacjach. Sytuacja, w której np. ochrona prezydenta Zełeńskiego byłaby pełniona przez polską firmę, z pewnością wpływałaby na nasze relacje z Kijowem, ale i wizerunek na arenie międzynarodowej. Przy czym nie generowałaby ryzyka starcia pomiędzy żołnierzami RP a Rosjanami.

Na tego rodzaju scenariusze należy być gotowym, nie chodzi o to by je od razu realizować, ale dobrze przygotowane do wojny państwo powinno stworzyć sobie takie opcje.

Ochrona infrastruktury krytycznej

Z pewnością jednym z nadrzędnych zadań dla państwa przygotowującego się na agresję jest zadbanie o bezpieczeństwo własnej infrastruktury krytycznej. Jak również zadbanie o alternatywę, gdyby z jakiś przyczyn przeciwnikowi udało się zastopować funkcjonowanie tej infrastruktury.

 

Cyber-wojna

Już dziś potrzeba posiadania wojsk cyberprzestrzeni nie budzi wątpliwości. Jednak priorytetem tego rodzaju formacji powinno być posiadanie potencjału do prowadzenia działań ofensywnych. Oddziałujących na przestrzeń przeciwnika. Oczywiście zabezpieczenie własnej sfery cyber jest równie istotne, natomiast w walce informatycznej nie da się pokonać przeciwnika działając tylko w defensywie. Postawa obronna może jedynie w najlepszym wypadku utrudnić lub opóźnić działania wroga, które są wspierane w przestrzeni cyfrowej. Obiektem planowania potencjalnego ataku cybernetycznego powinna być nie tylko cybernetyczna infrastruktura wojskowa, ale i cywilna.

Kluczowa jest również zdolność wykorzystania cywilnych zasobów ludzkich i intelektualnych do walki na płaszczyźnie cybernetycznej. W tym celu wojska cyber powinny być odpowiedzialne za zbudowanie odpowiedniej infrastruktury (systemu teleinformatycznego). Ta powinna w czasie wojny posłużyć do włączenia cywilnych zasobów w potencjał cyber-armii oraz pozwolić na skoordynowanie działań. Cyber-wojska muszą być przygotowane na wykorzystanie entuzjazmu cywilów i ich chęć obrony kraju w sferze cyber. Cywilni informatycy specjalizujący się w kwestiach bezpieczeństwa sieci mogą praktycznie z dnia na dzień stać się pełnowartościowymi cyber-żołnierzami.

Zresztą tego rodzaju system zarządzania zasobami ludzkimi powinien zostać rozwinięty na wszelkich istotnych militarnie płaszczyznach. Państwo powinno przed wojną stworzyć bazę danych osobowych dot. obywateli, którzy posiadają unikalne i potrzebne armii zdolności. Tak, by np. po mobilizacji osoba z doświadczeniem w obsłudze dronów czy samochodów ciężarowych nie skończyła jako strzelec lekkiej piechoty.

 

FAZA KONFLIKTU

W tej części opracowania postaram się w sposób usystematyzowany wskazać, jakie zmiany dotyczące prowadzenia walki obserwujemy już dziś, a jakich tendencji należy oczekiwać w przyszłości. W sprawach finansów i inwestowania często mówi się o tym, że jeśli wujek – niebędący specjalistą w dziedzinie – na spotkaniu rodzinnym mówi, że coś jest opłacalne i należy to kupować, to oznacza, że czas najwyższy pozbyć się aktywów tego rodzaju. Popularyzacja tematyki wojskowości – spowodowana wybuchem wojny – sprawiła, że powyższy przykład pasuje również do niej. Jeśli wujek w trakcie rodzinnego spotkania mówi jak będzie wyglądała przyszła wojna, to najprawdopodobniej oznacza, że na całym świecie tysiące naukowców, specjalistów i wojskowych pracuje nad tym, by konflikt wyglądał zupełnie inaczej.

Gwiezdne wojny vol. 2?

Rozpoznanie przyszłego lub obecnego pola walki prowadzone z kosmosu stało się kluczowe dla współczesnych armii. Zdolności kosmiczne umożliwiają ponadto utrzymać łączność czy dokonywać transferu danych (vide starlink). Przewagi płynące z tej domeny już są imponujące, a potencjał technologii kosmicznych i ich zastosowania na polu bitwy będzie rósł. To nie ulega wątpliwości.

Ponieważ fakt ten nie ulega wątpliwości, oznacza to, że celem nadrzędnym obecnych lub przyszłych prac nad zdolnościami militarnymi w domenie kosmosu stanie się znalezienie sposobu na neutralizację przewagi przeciwnika w kosmosie lub też obronę własnej przewagi kosmicznej.

Z jednej strony prowadzi to do konkluzji, że nastąpi gwałtowny rozwój broni ofensywnej, zdolnej razić cele w kosmosie, a z drugiej będą powstawać systemy obrony przestrzeni kosmicznej. Jednak nie jest to najważniejszy wniosek dla armii przygotowującej się do przyszłej wojny. Zanim do takiego przejdziemy, podsumujmy:

Aktualny kierunek rozwoju: systemy rozpoznania w kosmosie i transferu danych (w tym łączność)

Przyszłe pole walki (spodziewane zdolności): priorytetem będzie uzyskanie przewagi w kosmosie i jej utrzymanie (rozwój systemów obronnych przestrzeni kosmicznej) a w przypadku państwa słabszego, celem stanie się zneutralizowanie wrogiej przewagi w kosmosie (rozwój systemów ofensywnych, rażących cele w domenie kosmicznej).

Niezbędny potencjał dla przyszłej armii: Umiejętność radzenia sobie i skutecznego działania bez systemów kosmicznych, które umożliwiają m.in.: rozpoznanie, lokalizację (GPS), łączność, transfer danych.

Tak więc w przyszłej wojnie może okazać się, że na skutek określonych działań, armie mogą utracić zdolności zapewniane przez systemy umieszczone w kosmosie. Tym samym, niezwykle istotną kompetencją może okazać się umiejętność walki bez wsparcia wynikającego z omawianej domeny.

 

Przerwana pętla decyzyjna

W podobny sposób należy myśleć o łączności, skomunikowaniu jednostek wojskowych oraz procedurach zarządzania polem walki. Dziś obserwujemy kierunek rozwoju technologii i sposobu prowadzenia wojny zmierzające do pełnej sieciocentryczności, która w olbrzymi sposób wpływa na efektywność prowadzenia działań połączonych.

Jednocześnie priorytetem dla przyszłych dowódców będzie zerwanie pętli decyzyjnej przeciwnika i zneutralizowanie jego systemu zarządzania podległymi mu wojskami. Tak więc wraz z rozwojem takich systemów jak IBCS, należy oczekiwać rozwoju systemów ofensywnych, które będą w stanie zagłuszyć komunikację przeciwnika i przerwać transfer danych między jego jednostkami.

Aktualny kierunek rozwoju: sieciocentryczność

Przyszłe pole walki (spodziewane zdolności): wykorzystanie przewag wynikających z cyfryzacji pola walki, a z drugiej strony rozwój systemów ofensywnych umożliwiających izolację informacyjno-łącznościową jednostek przeciwnika

Niezbędny potencjał dla przyszłej armii: zachowanie umiejętności komunikacji analogowej oraz prowadzenia działań niezależnie od stosowanych systemów informatycznych

 


Autoreklama: Zakup najnowszą książkę: „#To jest nasza wojna”, w której znajdziesz analizy dotyczące m.in.: interesu Polski w kontekście zmagań wojennych na Ukrainie; Wielkiej Strategii Polski w kontekście budowy sił Zbrojnych RP; relacji Polska-Ukraina dziś i w przyszłości.  W pakiecie z „Trzecią Dekadą” taniej! Wszystkie książki zamówione przez bloga do końca 31 lipca 23′ będą podpisane 🙂 

Pakiet: #To jest nasza wojna + Trzecia Dekada


Derobotyzacja pola walki?

Współczesny poziom rozwoju technologicznego, a także doświadczenia z ukraińskiego pola walki w sposób klarowny wskazują, że coraz bardziej istotne stają się urządzenia bezzałogowe. Tak więc analogicznie do sposobu powyżej, można nakreślić następujące punkty:

Aktualny kierunek rowoju: robotyzacja pola walki i autonomizacja systemów,

Przyszłe pole walki (spodziewane zdolności): systemy służące do neutralizacji bezzałogowych – w tym autonomicznych – systemów uzbrojenia przeciwnika (systemy „antydronowe”)

Niezbędny potencjał dla przyszłej armii: potrzeba zachowania zdolności do wykonania zadania przez żołnierzy

Tego rodzaju wnioski – wobec powszechnie panującej narracji – mogą okazać się dość prymitywne. Skoro bowiem następuje postęp, to należy założyć, że umożliwi on prowadzenie działań wojennych w zupełnie inny sposób, niż dotychczasowy. Jest to jednak teza tyleż ogólna, co błędna w tym przypadku.

Wraz z pojawieniem się artylerii i lotnictwa, pole bitwy stało się bardziej skomplikowane w zarządzaniu, natomiast nie wpłynęło to na użyteczność innych formacji. Potęga artylerii nie doprowadziła do wycofania piechoty, a lotnictwo nie wyeliminowało kawalerii pancernej. Wszystkie te formacje okazują się być potrzebne do dnia dzisiejszego i zapewne nie zmieni się to w przyszłości. Opracowano również sposoby radzenia sobie z artylerią i lotnictwem przeciwnika.

W przypadku bezzałogowców znaleziono na razie zastosowanie na trzech płaszczyznach:

  1. Rozpoznania – na różnych szczeblach i dla różnych formacji,
  2. Walki powietrznej – w zakresie rażenia celów na lądzie, ale i pewnie niebawem tych w powietrzu
  3. Walki artyleryjskiej – bezzałogowce, jako amunicja krążąca, stosowana obok amunicji tradycyjnej i rakietowej.

W przypadku zastosowania bezzałogowców w zadaniach rozpoznania, urządzenia te zwyczajnie zwiększają efektywność danej formacji: piechoty, artylerii, lotnictwa czy też kawalerii (pancernej/powietrznej).

W przypadku walki powietrznej, bezzałogowce są tańszymi nośnikami systemów uzbrojenia, które są również mniejsze, a więc posiadają mniejsze zdolności niż samoloty.

W przypadku walki artyleryjskiej, amunicja krążąca posiada tę przewagę, że może zostać wystrzelona/użyta jeszcze przed namierzeniem celu. Innymi słowy, w pierwszej fazie użycia dron służy rozpoznaniu celu, a dopiero później zmienia się w pocisk (podwójna rola). Natomiast należy pamiętać o tym, że bezzałogowce lecą wolniej niż pociski artylerii lufowej lub rakietowej. Tak więc można je łatwo zestrzelić lub zneutralizować w inny sposób. Mogą unieść mniejszy ładunek wybuchowy, przez co są mniej skuteczne. W przyszłości być może powstaną roje dronów, jednak na dzień dzisiejszy, znacznie łatwiej jest zatrzymać przeciwnika nawałą ogniową wykonaną przez 3 jednostki artylerii niż wysłać w powietrze 100 dronów kamikaze, z których każdy musi być obsługiwany przez jednego operatora.

Niemniej, masowość użycia małych bezzałogowców stwarza duże możliwości rozpoznania, a także określone – choć dziś mocno wyolbrzymiane – zdolności niszczenia celów. Z pewnością rola bezzałogowców na polu bitwy będzie rosła.

Dlatego od kilku lat pracuje się nad systemami wielowarstwowej obrony przeciwdronowej. Skuteczne okazały się systemy opierające się o technologie: mikrofalowe, laserowe, walki radio-elektronicznej, kierowanych pocisków przeciwlotniczych, a wreszcie także przeciwlotnicza artyleria lufowa różnych kalibrów (której działanie wspomagane jest przez komputery).

Wdrożenie do przyszłych armii wielowarstwowej obrony przeciwdronowej (używanej tak przez żołnierza piechoty, jak i umieszczanej na lżejszych lub cięższych wozach bojowych lub posadowionej na obiektach infrastruktury) wywoła prawdopodobnie taki sam efekt, jak rozwój i wdrożenie nowoczesnych systemów przeciwlotniczych w zakresie ograniczania możliwości stosowania lotnictwa.

Innymi słowy należy zakładać, że wskutek działań urządzeń obszarowych (np. poprzez zastosowanie systemów walki radio-elektronicznej) lub nawet punktowych (systemy rakietowe, artyleria lufowa, mikrofale i lasery) możliwe będzie zneutralizowanie wrogich działań prowadzonych przy pomocy bezzałogowców w tym autonomicznych systemów pola walki na okres krótszy lub dłuższy (np. na czas prowadzonej w danym miejscu operacji zaczepnej).  

Prowadzi to do konkluzji, że przyszłe armie muszą mieć możliwość prowadzenia skutecznych: rozpoznania, walki artyleryjskiej, walki powietrznej – bez użycia bezzałogowych systemów. Jeśli bowiem – stawiając na nowoczesne technologie – dana armia dokona rozwoju w taki sposób, że zatraci swoje „tradycyjne” kompetencje w omawianym zakresie, wówczas może zostać skazana na porażkę w walce z przeciwnikiem dysponującym możliwością – choćby czasowego – neutralizowania bezzałogowców (bardziej lub mniej autonomicznych).

Zastosowanie nowych form rozpoznania, walki powietrznej lub artyleryjskiej przy pomocy bezzałogowców – podobnie jak w przypadku rozwoju radarów i innych systemów rozpoznania, a także artylerii czy lotnictwa – nie wpłynie na użyteczność piechoty, kawalerii, artylerii czy lotnictwa na polu bitwy. Mogą się jedynie zmienić sposoby walki tych formacji oraz ich narzędzia (tj. czołg bezzałogowy, choć trudno sobie wyobrazić, by ktoś decydował się na zbudowanie drogiego i ciężkiego wozu, który mógłby zostać zneutralizowany bez wystrzału za pomocą walki radioleketronicznej czy innego rodzaju systemów).

 

Super piechota i powrót broni masowego rażenia

Nie ulega wątpliwości, że wraz z rozwojem różnych formacji i pojawiania się nowych domen pola walki, piechota – będąca chyba najstarszą formacją – również się rozwijała. Tak jak kiedyś musiała radzić sobie jakoś z kawalerią (np. przy pomocy pik oraz wykorzystywania przeszkód) tak dziś istnieją narzędzia dla piechoty umożliwiające jej walkę z lotnictwem, kawalerią, artylerią (np. przy pomocy amunicji krążącej) i wreszcie inną piechotą.

W niektórych sytuacjach rola piechoty nawet wzrosła. Co niewątpliwie przy możliwości masowego jej stosowania, może stanowić dla przeciwnika istotny problem. Problem, na który znaleziono już rozwiązanie w przeszłości. W postaci broni masowego rażenia. Twierdzenie, że w przyszłych wojnach nikt takowej nie użyje może zostać zweryfikowane równie brutalnie, jak teza, że na współczesnej wojnie nikt nie będzie dokonywał zbrodni wojennych i atakował lub znęcał się nad ludnością cywilną. Dlatego armia przygotowująca się na przyszłą wojnę, powinna brać pod uwagę ryzyko zastosowania przeciwko niej wszelkiego rodzaju broni.

 

Aktualny kierunek rozwoju: miniaturyzacja systemów uzbrojenia, czego skutkiem jest zwiększanie uniwersalności oraz efektywności bojowej piechoty

Przyszłe pole walki (spodziewane zdolności): powrót do broni obszarowego/masowego rażenia skutecznych przeciw piechocie (b. chemiczna, biologiczna, radiologiczna, termobaryczna, napalm etc.),

Niezbędny potencjał dla przyszłej armii: systemy chroniące piechotę tj.: ciężkie wozy bojowe, tanie oraz lekkie modułowe schrony pola walki, nowe technologie stosowane przy produkcji ochronnej odzieży wojskowej

Nowy rodzaj środków obszarowego rażenia – broń termobaryczna (próżniowa)?

Użycie broni jądrowej, biologicznej lub nawet chemicznej wiąże się z określonymi, długofalowymi skutkami. Napromieniowanie lub skażenie mogą utrudniać lub nawet uniemożliwiać skorzystanie z danego terenu lub infrastruktury przez stronę, która sama zdecyduje się na użycie ww. środków bojowych. Dlatego należy zakładać, że na użycie tego rodzaju środka rażenia strony konfliktu będą decydowały się  ostateczności.

Z tego względu wysoce prawdopodobnym jest, że przyszłym priorytetem dla rozwoju technologii militarnych będzie taki rodzaj broni, który będzie niezwykle skuteczny w obszarowej eksterminacji siły żywej w wybranym rejonie, a który nie będzie niósł za sobą negatywnych skutków dla strony użytkującej opisywaną broń. Tego rodzaju cechę posiad obecnie broń termobaryczna, której rozwój może okazać się kluczowy. Nie tylko w kontekście ewentualnej agresji, ale również w zastosowaniu defensywnym, zwłaszcza na własnym terytorium.

Do łask może powrócić również amunicja kasetowa, wspomniany napalm czy amunicja fosforowa. Należy bowiem pamiętać, że gdy ład międzynarodowy runie (a wraz z nim instytucje), to rządy autorytarne mogą nie chcieć stosować się do żadnych reguł.

 

Drogocenny sprzęt ciężki

Drogi i czasochłonny w produkcji sprzęt ciężki będzie prawdopodobnie na wagę złota na przyszłym polu walki. Wozy bojowe – w odpowiedzi na rozwój lżejszych systemów przeciwpancernych (tj. amunicja krążąca, pociski przeciwpancerne, miny) i artylerii precyzyjnej – mogą stać się cięższe z uwagi na potrzebę lepszej ochrony (systemy pasywne i aktywne). Ciężar wozów będzie wymagał szerszego stosowania trakcji gąsienicowej. Wzrost kosztów związanych z produkcją i utrzymaniem sprawi, że wozy opancerzone i czołgi staną się jeszcze bardziej wszechstronne. A tym samym bardziej użyteczne. Jednak problemem może być masowa produkcja i ograniczenia w przemyśle, gdzie zerwanie łańcuchów dostaw może oznaczać brak odpowiednich komponentów do tworzenia nowych pojazdów w trakcie działań wojennych (uzupełnianie strat). Tak więc wozy bojowe mogą stać się bardziej drogocenne, ich strata bardziej bolesna, a o przewadze na polu bitwy mogą decydować zasoby „wyjściowe” a więc wozy, z którymi dana strona będzie rozpoczynała konflikt. Podobnie jak w czasie wojny na Ukrainie, może okazać się, że walczące państwo nawet jeśli zachowa zdolności produkcyjne danego typu pojazdu, to jedynie w zubożonej wersji (z uwagi na braki importowanych wcześniej technologii).

Wozy bojowe będą kluczowe nie tylko w kontekście potencjału ofensywnego oraz zdolności dokonywania manewru. W zakresie możliwości powrotu do używania środków obszarowego/masowego rażenia na polu bitwy, wozy bojowe mogą być jedną z form zabezpieczania piechoty przed użyciem ww. środków. Wciąż będą stanowiły ważny element ochrony żołnierzy, a także przewożenia dla nich odpowiedniej ilości sprzętu. Bezzałogowych statków powietrznych, pocisków przeciwlotniczych i przeciwpancernych, urządzeń radio-komunikacyjnych, broni osobistej oraz zapasów amunicji. Zdolności do aktywnego wsparcia piechoty na polu bitwy będą jeszcze ważniejsze z uwagi na możliwość zastosowania w wozach lepszej optyki oraz różnego rodzaju urządzeń do wykrywania pozycji wroga, których spieszona drużyna żołnierzy nie mogłaby zabrać ze sobą.

Co istotne, w skład kompanii czołgów mogą wejść wozy bojowe służące za stacje dokowania dla bezzałogowców. Zwiększenie możliwości rozpoznania dla sekcji pancernych będzie m.in. umożliwiało rozpoznanie lub uniknięcie zasadzek i przeciwpancernych punktów oporu. Być może szersze zastosowanie zyskają drony gąsienicowe, których zadaniem będzie rozpoznać trasę planowanego przejazdu w kontekście zagrożeń minowych.

Aktualny kierunek rozwoju: rozwój aktywnych i pasywnych systemów obrony pojazdów przed różnymi systemami przeciwpancernymi,

Przyszłe pole walki (spodziewane zdolności): wysokie nasycenie sys. przeciwpancernymi, jeszcze cięższe i bardziej wszechstronne wozy bojowe,

Niezbędny potencjał dla przyszłej armii: rozwój systemów rozpoznania, których zadaniem jest wspieranie cięższych wozów bojowych, m.in. w celu uniknięcia zasadzek i dobrze przygotowanych punktów oporu, a przede wszystkim rozbudowa ciężkiego przemysłu zbrojeniowego jeszcze przed konfliktem

 

Blitzkrieg wieczne żywy

Walka minowa ponownie może stać się kluczową i nieodzowną formą prowadzenia działań, wobec czego pojazdy minowania narzutowego oraz specjalistyczne wozy do rozminowywania pól minowych znajdą zastosowanie na masową skalę. Skuteczność tego rodzaju narzędzi w defensywie (w połączeniu z artylerią i dobrym rozpoznaniem) potwierdzana jest przez doświadczenia z frontu ukraińskiego. Tego rodzaju wniosek z ww. konfliktu może być jeszcze bardzo długo aktualny.

Aktualny kierunek rozwoju/doświadczenia: pojazdy minowania narzutowego oraz spec. wozy saperskie,

Przyszłe pole walki (spodziewane zdolności): bardziej masowe stosowanie walki minowej, co może być skutecznym narzędziem wspierania działań defensywnych nawet na szerokim froncie, przyszli agresorzy będą starali się nie dopuścić do statycznej fazy konfliktu z użyciem pól minowych, wobec czego  pierwsza faza wojny (decydująca) będzie zmierzała do szybkich rozstrzygnięć poprzez siłę rażenia i manewr,

Niezbędny potencjał dla przyszłej armii: zdolność całego aparatu państwowego do przewidzenia potencjalnego ataku zanim on nastąpi, potencjał do powstrzymania pierwszego impetu wroga, posiadanie zdolności tak do defensywnej wojny statycznej jak i przy użyciu manewru i wykonania kontrnatarcia, potencjał do przeprowadzenia ataku wyprzedzającego,

 

Cywile na rzeź i infrastruktura ochronna

Historia wielokrotnie dowiodła, że okupacja danego terytorium przeważnie kiedyś się kończy, a okupowani wcześniej lub później – przy pomocy działań politycznych lub zbrojnego oporu – odzyskują kontrolę nad zamieszkiwanym regionem. Natomiast efekty trwałe można osiągnąć przy pomocy drastycznych środków – vide masowe przesiedlenia Stalina po 1945 roku lub czystki i ludobójstwo stosowane w trakcie II WŚ. Do takich wniosków prawdopodobnie doszedł również Putin w 2022 roku decydując się na represje wobec Ukraińców na zajętych terytoriach.

Przyszłe wojny pełnoskalowe mogą przybrać jeszcze bardziej okrutny charakter. Z uwagi na wysokie koszty prowadzenia konfliktów, agresorom będzie zależało na trwałych zdobyczach. Takich skutkach, których nie będzie można już cofnąć. Należy zakładać najgorsze, a więc konflikty napędzane ideologią oraz szowinizmem, w których jednym z celów priorytetowych będzie działanie przeciwko ludności cywilnej.

Aktualny kierunek rozwoju/doświadczenia: wojny zawsze wiązały się z okrucieństwem wobec ludności cywilnej, a wojna na Ukrainie dowodzi, że w tej materii niestety niewiele się zmieniło,

Przyszłe pole walki (spodziewane zdolności): możliwe masowe represje podbijanej ludności cywilnej,

Niezbędny potencjał dla przyszłej armii/państwa: potencjał do odsunięcia zagrożenia od granic własnego państwa, a także rozbudowana infrastruktura ochronna dla cywili na wypadek stosowania przez przeciwnika broni masowego rażenia lub terrorystycznych ostrzałów ośrodków cywilnych, jak również odpowiednie środki oraz procedury umożliwiające szybką i bezpieczną relokację mieszkańców z zagrożonego terenu we wcześniej przygotowane miejsca pobytu tymczasowego.

Terytorium można odbić, infrastrukturę odbudować, jednak nie ma możliwości wskrzeszenia ofiar wojennych. Ochrona własnej ludności cywilnej powinna być priorytetem dla walczących stron. Można to zrobić poprzez oddalenie i zneutralizowanie zagrożenia, tymczasowe przesiedlenie ludności cywilnej lub też zadbanie o odpowiednią infrastrukturę ochronną (tj. np. schrony).

 

Ambitne cele wymagają dużych armii

Powyżej opisałem założenia, a także kierunki aktualnego rozwoju w zakresie narzędzi i sposobu ich użycia na polu bitwy. Co istotne, starałem się przewidzieć jak będzie wyglądał efekt docelowy współczesnego rozwoju, a także – co chyba najważniejsze – jak w przyszłości państwa i ich armie będą się starały radzić z konkretnymi rozwiązaniami, które dopiero zostaną wdrożone.

Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności i założenia można dojść do wniosku, że przyszłe armie – których celem będzie powalenie całego państwa (lub nawet kilku) – będą musiały być ogromne. Do tego rodzaju sformułowania skłaniają następujące czynniki:

  1. Doświadczenia Rosjan w wojnie na Ukrainie, gdzie okazało się, że 100-200 tysięcy żołnierzy było siłą zbyt skromną do szybkiego osiągnięcia celu (zajęcie Kijowa, przejęcie władzy nad Ukrainą).
  2. Determinacja obrońców może w przyszłości być taka sama jak ta ukraińska (choćby z uwagi na obserwację, że tego rodzaju masowy opór może być skuteczny), a więc napadnięte w przyszłości państwa mogą być przygotowane na wystawienie pod broń nawet miliona ludzi, co każe myśleć o wojnie w skali konfliktów z I lub II Wojny Światowej.
  3. Wojna na Ukrainie jest pewnego rodzaju momentem przełomu, po którym należy spodziewać się wyścigu zbrojeń, a także wzrostu liczebności armii.
  4. Przyszłe technologie militarne będą pozwalały razić przeciwnika w sposób jeszcze bardziej precyzyjny, ale i zarazem masowy – co w sposób drastyczny zmieni kalkulacje co do potencjalnych strat wojennych. To z kolei skłoni potencjalnych agresorów do zwiększenia – a nie zmniejszenia – liczebności armii. Na froncie zachodnim I Wojny Światowej artyleria dokonywała masakry na formacjach piechoty. Efektem tego nie było wycofanie piechoty, tylko masowy pobór i tworzenie milionowych armii.

Należy jeszcze raz podkreślić, że skala konfliktu zależy w większej mierze od agresora. Całe niniejsze opracowanie jest oparte na założeniu, że w przyszłości będą wybuchać pełnoskalowe konflikty, których celem będzie powalenie całego państwa. A jeśli takowe wojny wystąpią, to zadaniem tegoż artykułu była próba odpowiedzi na pytanie: jak wobec tego może wyglądać przyszła wojna?

Konstatacja, że ogromne siły zbrojne wystawione np. przez NATO zniechęcą potencjalnych agresorów jest tyleż słuszna co posiada określony – choć nieznany – termin ważności. Przykład rosyjskiej agresji z 2022 roku z pewnością stanowi przestrogę dla współcześnie rządzących. Okazało się bowiem, że by pokonać państwo o wcale nie największym potencjale, potrzeba znacznie większych sił i środków, niż wielu zakładało. Zwłaszcza, gdy państwo to otrzymuje pomoc z zewnątrz. Skłania to do wniosku, że prawdopodobnie w perspektywie kilku najbliższych lat nikt więcej nie zdecyduje się na agresję o tak wielkiej skali, dopóki nie nabierze pewności co do posiadania odpowiedniej przewagi. Współcześnie na świecie istnieje niewiele armii, które byłyby zdolne do odniesienia szybkiego zwycięstwa przeciw państwu o podobnym potencjale co Ukraina. Dlatego rozważania dotyczące przyszłych pełnoskalowych wojen są w tej chwili bardzo ryzykowne. Choć nie należy również wykluczać scenariusza, w którym wojny opisywanego rodzaju będą wywoływane przez państwa do tego nieprzygotowane, które zdecydowałyby się na taki krok z uwagi na ekstremalne okoliczności.

Tak czy inaczej może okazać się, że NATO nie będzie trwać wiecznie, a po upadku obecnego ładu międzynarodowego znajdą się takie światowe mocarstwa, które będą chciały rozstrzygać kwestie polityczne przy pomocy działań zbrojnych. Wówczas im większe armie będą broniły ew. ofiar agresji, tym większymi siłami będą chcieli atakować agresorzy.

Powyższa teza okazałaby się nieprawdziwa, gdyby w najbliższej przyszłości świat wszedł ponownie w fazę konsolidacji, globalizacji i stabilizacji jednobiegunowego ładu światowego. Skutkiem takiego obrotu sprawy byłby ponowny trend zmierzający do demilitaryzacji świata w rozumieniu ograniczania wielkości sił zbrojnych poszczególnych państw do niezbędnego minimum. Tego rodzaju założenie można poczynić i go bronić. Natomiast autor nie podziela optymizmu jaki przejawia się w takim postrzeganiu trwających obecnie procesów politycznych.

Jednocześnie hołdując zasadzie, że zawsze należy być przygotowanym na najgorszy wariant wydarzeń, należało określić taki scenariusz, który winien być uwzględniany przez państwo, chcące się przygotować na trudniejsze czasy.

W Polsce toczy się gorąca dyskusja na temat tego, czy planowany kształt Wojsk Lądowych (6 dywizji + samodzielne pułki i brygady) nie jest zbyt ambitny. Tymczasem – na bazie powyższych wniosków –  należy obawiać się tego, by nie okazało się, że w roku 2035 lub 2045 armia licząca sobie 300 tys. żołnierzy będzie zbyt skromna. 

Jeśli bowiem ład międzynarodowy jaki znamy runie, a mocarstwowe lub ideologiczne ambicje wezmą górę nad zdrowym rozsądkiem, to reżimy kierujące przyszłymi państwami-agresorami mogą tworzyć milionowe armie. Tego rodzaju scenariusz jest łatwy do przewidzenia zwłaszcza w kontekście państw azjatyckich, gdzie pozyskanie odpowiedniej masy ludzkiej nie stanowi żadnego problemu. To z kolei każe postawić bardzo ważne pytanie: jak będzie wyglądać bezpieczeństwo znacznie mniej zaludnionej i znacznie gorzej radzącej sobie na płaszczyźnie demograficznej Europy? Czy państwa europejskie będą w stanie uzyskać dostateczną przewagę technologiczną, która pozwoli im zniwelować przewagę liczebną Azji i Afryki? Co z kwestią masowej migracji? Jaki państwa Europejskie posiadają plan obrony swoich granic, wartości, przewag technologicznych oraz osiągnięć cywilizacyjnych w kontekście przyszłych zagrożeń?  

 

Przyszłe wojny pełnoskalowe rozpoczną się w Azji

Nie ulega wątpliwości, że przy takim potencjale jaki posiadamy w Europie i jaki możemy sobie wyobrazić za np. dziesięć czy piętnaście lat, europejskie państwa nie będą zdolne do wszczynania pełnoskalowych konfliktów zbrojnych. Niektóre państwa mogą zachować swój potencjał do ograniczonych interwencji militarnych, jednak większość z nich może mieć problem nawet z zaspokojeniem potrzeb w zakresie defensywnym.

Prowadzi to do konstatacji, że kolejne – po wojnie na Ukrainie – pełnoskalowe konflikty na świecie zaczną wybuchać najpierw w Azji. Gdzie poziom technologiczny państw, uprzemysłowienie, ale i wielkość populacji mogą pozwolić na wytworzenie odpowiednich potencjałów militarnych.

Z jednej strony wydaje się to pocieszające z perspektywy Europejczyków lub Polaków. Z drugiej jednak, prowadzi do oczywistego wniosku, że jeśli Azja wejdzie w erę wojen i podbojów terytorialnych, to jednym z priorytetowych celów przyszłych potęg militarnych będzie Zatoka Perska. Gdyby jakiejkolwiek azjatyckiej potędze udało się zdobyć kontrolę nad bliskowschodnim eksportem ropy naftowej, wówczas Europa mogłaby – przy założeniu, że ropa wciąż pozostanie surowcem strategicznym – stać się wasalem „wschodu” albo nawet następną ofiarą agresji z tamtej strony.

Obecne zagrożenie ze strony Rosji należy uznać za przejściowe i w gruncie rzeczy krótkotrwałe. To sytuacja w Azji stanowi największe wyzwanie dla światowego pokoju w perspektywie średnio i długoterminowej. To tam w Azji istnieją państwa dysponujące odpowiednimi zasobami (ludzkimi, przemysłowymi, technologicznymi) pozwalającymi na zbudowanie ofensywnie nastawionych armii. Jednocześnie to tamtejsze społeczeństwa wciąż uczestniczą w pogoni za prosperity. Poza Japonią, Koreą Południową oraz Tajwanem i Singapurem, cała reszta Azji jest dopiero na dorobku. Co jeśli marzenia o bogactwie się nie spełnią, a sytuacja wręcz się pogorszy? Jak na wewnętrzne kryzysy będą  reagowały bardziej lub mniej autorytarne rządy państw azjatyckich?

Jeśli Zachód nie utrzyma dotychczasowej dominacji w ładzie światowym, to zima przyjdzie nie z północy, ale ze wschodu.

 

Krzysztof Wojczal

geopolityka, polityka, gospodarka, prawo, podatki – blog

Wartościowe? Pomóż rozwijać bloga
Twitter
Visit Us
Follow Me
RSS
YOUTUBE
YOUTUBE

39 komentarzy

  1. Jeśli sytuacja z globalizacja i swobodnym chandlem na świecie się zmieni, to raczej na gorszą , a to generuje gigantyczne ilości niesprzedanego towaru w azji, to z koleji sprawia że pracownik w chinach wietnamie czy na filipinach nie dostanie wypłaty. Mamy wtedy globalny kryzys a to oznacza olbrzymie redukcje zatrudnienia, milionowe armie bezrobotnych takze w europie to potężny rezerwuar ludzki do tworzenia milionowych armii. Bo w cięzkich czasach posada w wojsku może być dużo lepszą opcją niż obecnie.
    Sytuacje o których pisze Wojczal nie odnoszą się do obecnych warunków gospodarczych tylko do kryzysu który gdzieś tam na horyzoncie się pojawia.

    1. Jeśli globalizacja klęknie, to te milionowe armie ludzi, którzy dotychczas zajmowały się, transportem, spedycją i dystrybucją towarów, będą musiały zająć się produkcją mniejszej ilości takich towarów na lokalne rynki. To jest właśnie szansa Polski i reszty krajów środkowej Europy, które mają niższe koszty produkcji, niż produkcja na zachodzie Europy. Zachodni przedsiębiorcy muszą teraz przemyśleć, czy są w stanie obniżyć poziom wynagrodzeń na Zachodzie do poziomu wynagrodzeń w Europie Środkowo-Wschodniej. Niższy koszt energii z rosyjskiego gazu odpadł. Wracamy do sytuacji gospodarczej z lat 80-tych ubiegłego wieku – wszystko produkujemy w regionie.

  2. W „The National Interest” zastanawiają się nad możliwą interwencją Chin na Haiti i ustanowieniem tam później bazy. USA zastanawiają się, ile technologii mogą przekazać sojuszniczym państwom flankowym, by odciążyć siły lądowe USA. Grozi im jednoczesna wojna w Korei, Tajwanie i Europie.

  3. Armia 300 tys. Do tej pory MON Błaszczaka ŚWIADOMIE tego nie precyzował, aby nie wchodzić w bzdurne polemiki z tęczowymi durniami i ruskim trolami.
    Policzmy ile i gdzie: RP dziś to 37,9MLN Ludzi. Armia Grecji to 150tys przy populacji 10,5MLN Greków. Izrael populacja 9,5MLN, ich armia czasu pokoju 170tys, rezerwy pierwszorzutowe 48 godz 300 tys. U nas wg tej proporcji winno być 680tys żłn plus 1 MLN rezerwy.
    Liczmy dalej co to znaczy te ministerialne 300 tys:
    1/ 3 Korpusy wojsk lądowych z 6 dywizjami pancernymi każda po 4 brygady czyli 24 brygad pancernych i grenadierów pancernych (dawniej zmech). Każda dywizja to ok 25 400 żłn razem 151 800 żłn. W tym ok 33 tys wojsk artylerii w tym obsługa 504sztk Homar-A i 218sztk Homar-K. Dywizjony Homarów przypisane do brygad oraz kilkana/ście Homarów A i K z pociskami o zasięgu 300 km bezpośrednio pod dowództwami Korpusów.
    2/ Trzy samodzielne ośmiobatalionowe brygady aeromobilne 6BPD, 25BKP, 21BSP to 20 400 żln.
    3/ Wojska Powietrzne w 3 skrzydłach taktycznych. Docelowo 59 eskadr samolotów i helikopterów różnych typów. 794 maszyn w tym 14 eskadr maszyn myśliwskich i wielozadaniowych ( 48xF15EX, 48xF16, 64xF35A i 48xFA50) oraz 455 helikopterów w tym 96 Apaczy. Razem z wojskami obrony rakietowej to kolejne 24 600 żłn w tym 2240 pilotów maszyn i operatorów dronów do wyszkolenia W DEKADĘ, bo tak te nowe maszyny będą wchodzić do służby. Dziś Dęblin szkoli rocznikowo max 300 pilotów.
    4/ Marynarka Wojenna to minimum dwie flotylle z 8 dywizjonami operującymi na Atlantyku i Bałtyku. Docelowo 17 tys samych marynarzy na 96 okrętach różnego typu i klas- 10 op, 12 fregat, 4 korwety, 6 niszczycieli min, 3 SIGINT, 39 kutrów patrolowych Skjold i CB90 itd.
    5/ wojska specjalne liczę 4101, Grom, Agat, NIl, Formoza docelowo 14 tys żłn z własnymi helikopterami i samolotami transportowymi.
    6/ obrona terytorialna czyli lekka piechota do współdziałania z brygadami grenadierów panc oraz jako typowe bataliony do walk miejskich. Docelowo 24 brygady tj 70 tys żłn.
    I tym sposobem mamy zarys tych błaszczakowych, a moim zdaniem NIEDOSZACOWANYCH 300 tysięcy, bez podziału na wojska zawodowe, dobrowolne, rezerwowe i OT.

    I kwestia propagandowego mitu demografii: rocznikowo co roku szeregi szkół technicznych i ponadlicealnych opuszcza ok 200 -250tys uczniów obu płci. Przy objęciu ich jak to się zaczęło właśnie za Czarnka dziać OBOWIĄZKOWĄ UNITARKĄ tj kilkumiesięcznym szkoleniem podstawowym w technikach i liceach, to co roku szkoły te opuszczaja roczniki budujące nam rezerwy do pożądanej wielkości 1 MLN żłn. Jeśli z każdego rocznika pozyskamy TYLKO 5% do służby tj 10 000 żłn rocznie to mamy plus minimum 50 tys żołnierza w pięć lat. Tutaj kluczem jest szkolenie na zasadach OT, aby trwale nie zabierać tej młodzieży z rynku pracy w warunkach zerowego bezrobocia i nie blokować im osobistych karier na cywilnym rynku pracy.

  4. Nowa struktura polskiej armii jako spełnienie hasła z 1952 roku to keep the Russians out, the Americans in and the Germans down. W związku z 15/10 rozpoczęła się łże-dyskusja nad kształtem polskiego wojska, w której tak naprawdę chodzi o uzyskanie publicznego alibi do likwidacji programu zbrojeni i rozbudowy polskiej armii. Różne kreatury i wojskowi oportuniści w rodzaju gen Skrzypczaka, Różańskiego, Zemke czy grubi mandaryni z D24 opisują, że RP nie stać demograficznie na armię 300 tys ani na gigantyczne zakupy sprzętu. Stąd ten przydługi wpis poniżej na temat nowej struktury/kształtu polskiego wojska.

    PRL w 1989 miało 5 dywizji pancernych, 8 dywizji zmechanizowanych, 3 dywizje rezerwowe oraz 2 brygady aeromobilne 6BPD i 7BOW. Razem około 400tys. wojska plus rezerwy na poziomie 1MLN gwarantowane przez roczny lub trzy letni pobór. Wg reformy SPO min Macierewicza i Błaszczaka mamy mieć 6 dywizji mieszanych z 250tys. żołnierzy oraz 50tys. WOT, co moim zdaniem jest liczbą MINIMALNĄ z uwagi na potencjał wroga i przyszłą wojnę toczoną na obszarze RP oraz krajów sojuszniczych Międzymorza, co herr Wojczal tutaj wielokrotnie opisał.
    Moim zdaniem Polska powinna mieć 3 korpusy wojsk lądowych Wschodni, Północny i Południowy, w których będzie 6 dywizji lądowych, każda po ok 25tys. żołnierzy plus lekka, zmotoryzowana piechota WOT i rezerwa. Prócz nich trzy samodzielne brygady aeromobilne: 6 BPD, 25BKP, 7BOW oraz 21BSP liczące od 8 do 10 BAT, a więc dwa razy liczniejsze niż obecnie. 21 BSP w sile 10 BAT powinna ponownie zostać samodzielnym związkiem taktycznym i zyskać zdolności do przerzutu drogą lotniczą. Podobnie ośmiobatalionowa 7BOW winna odzyskać zdolności przerzutu, desantu oraz własnego wsparcia dwóch eskadr 24 uderzeniowych Apaczy. Te cztery jednostki mają być wsparciem dywizji lądowych oraz naszą polską projekcją siły na obszarze Międzymorza od Karelii po Morze Czarne.
    W moim projekcie każda dywizja składa się z 4 BCT czyli Brygadowych Zespołów Bojowych, w sumie 23 BCT plus 7 BOW wchodzącą w skład 12 Dywizji. W skład każdego BCT wchodzą:
     2 BAT czołgów tj 80 wozów, proponuję mniejszy batalion 40 wozów niż obecne 58sztk,
     3 BAT grenadierów pancernych na 176 (3×58) wozach: 1BAT Borsuk 30/40mm, 1BAT ciężki Borsuk z armatą 105mm lub 35/50mm oraz CV90 MkIV 35mm i 105mm oraz 1BAT zmotoryzowany na KTO ROSOMAK 30/40mm lub STRYKER 35/50mm.
     2 BAT grenadierów pancernych wsparcia na 96 wozach: 24sztk KRAB/K9 155mm, 24sztk RAK 120mm, 24sztk kołowe haubice KRYL 155mm oraz pułk przeciwpancerny (3 dywizjony po 8) niszczycieli czołgów OTTOKAR BRZOZA,
     18 wozów wsparcia OPL, po sześć wozów POPRAD i STRYKER z działkiem laserowym HEL do likwidacji dronów na małej wysokości oraz 6 baterii PILICA+,
     dwa dywizjony DAR 36 wyrzutni rakietowych Homar-A i Homar-K z rakietami 239mm i 270mm o zasięgu 80-160km,
     1 BAT logistyki,
     2 BAT piechoty zmotoryzowanej,
     1KOMP rozpoznania
    Każdy z czterech BCT w dywizji ma swoje dwa dywizjony artylerii rakietowej oraz mocny komponent wsparcia, co z wnioskami z wojny na UKR moim zdaniem UZASADNIA ZMNIEJSZENIE liczby czołgów z 58 na 40 w batalionie pancernym. Dla porównania- amerykańskie brygady mają po 87 czołgów, niemieckie bataliony panc liczą 44 wozów, włoskie i francuskie 40 czołgów.
    Świadomie używam terminu grenadierzy pancerni zamiast wojska zmechanizowanego, bo ci mają być silniej uzbrojone i po usprzętowieniu mają taktycznie działać bardziej NA WOZACH niż jako piechota dowożona na pole walki. Dlatego też zakładam doposażenie ich w jednorazowe granatniki ppanc różnych producentów po 6sztk na drużynę, po 4 działa ppanc SPIKE LR/ER/NLOS lub M4 CARL GUSTAW na pluton lub kompanię oraz po 4 wyrzutnie ppk GROM i PIORUN na każdy pluton grenadierów. A zmotoryzowana lekka piechota na wzór OT ma stanowić ich uzupełnienie oraz osłonę dla jednostek pancernych.
    Wprowadzamy co do zasady po dwa drony rozpoznawcze dla każdej KOMP wsparcia, dowodzenia oraz po dronie dla każdej kompanii czołgów a także po dwa drony rozpoznawcze dla każdego dywizjonu artylerii i dwa radary artyleryjskie LIWIEC dla każdej BCT. Dodatkowo należy zakupić do stanu 9DAR (162sztk) wyrzutnie WR40 LANGUSTA.
    Jak łatwo policzyć jeśli każdy BCT ma dysponować własnymi dywizjonami artylerii rakietowej, to liczba zamówionych 504 HIMARSów i 270 CHUNMOO jest uzasadniona. 24 DAR x18 wyrzutni to 432 Homarów-A brygadowych oraz 3 DAR x24 czyli 72 tych wyrzutni dla trzech Korpusów z pociskami ATACAMS 610mm o zasięgu 300km. Podobnie 270 Homar-K podzielonych wg tego samego schematu: 12 DAR x18 to 216 wyrzutni brygadowych HOMAR-K oraz 3 DAR x18 54sztk Homarów-K z pociskami KTSSM 600mm do dyspozycji trzech Korpusów. Argument, że Polska będzie mieć więcej Homarów niż USArmy jest kabaretowy i nie wytrzymuje poważnej krytyki. US nie grozi wojna lądowa z Kanadą czy Meksykiem, więc stawiają na silną oceaniczną marynarkę (przeszło 300 okrętów bojowych), lotnictwo i siły strategiczne utrzymujące ich wojskową dominację nad światem.
    cdn

    1. Dawno temu nie widzialem bardziej oderwanych od rzeczywistosci planow.

      9 batalionow ogolnowojskowych wspieranych przez rownowartosc 4 dywizjonow artylerii i 2 dywizjony opl? I to wszystko w jednej brygadzie?

      Dzis nasza dywizja wciaz posiada 9 batalionow ogolnowojskowych wspieranych przez 7 dywizjonow artylerii i 7 dywizjonow opl.

      Brygady, ktore Pan proponuje to w zasadzie slabe dywizje – slabe nie tyle liczebnoscia co wsparciem. Bardzo zly to pomysl.

      Do tego 1 batalion logistyki na te cala wielka BCT? Dzis dywizja z 9 batalionami ogolnowojskowymi posiada az 8 batalionow logistycznych.

      Do tego jedna kompania rozpoznawcza na taka sile?

      W obecnej dzis dywizji mamy batalion i 3 kompanie.

      A gdzie dowodzenie? A saperzy? A wojska przeciwchemiczne? A zabezpieczenie medyczne?

      Nie – przykro mi, ale taka megalomania w tworzeniu struktur nie dziala.

  5. Jak łatwo policzyć docelowo potrzebujemy 1915 czołgów, 4408 bojowych wozów piechoty, 1728 wozów wsparcia, 936 wyrzutni rakietowych, 624 niszczycieli czołgów, 7100 ciężarówek.

    Bezpośrednim wsparciem BCT ma być lotnictwo wojsk lądowych. 96 AH64D/G tj Apacze współdziałające w kluczach z 228 dronami uderzeniowymi klasy MQ1C GREY EAGLE (192 plus rezerwa). Klucz 3 Apaczy zarządza 6 dronami, z których każdy polepsza świadomość pola walki, operuje na wyższym pułapie, ma podobny zasięg i prędkość oraz przenosi po cztery pociski HELLFIRE. Poza nimi potrzebujemy dla brygad aeromobilnych i 7BOW 144 helikopterów wielozadaniowych AW149 i BLACK HAWKów s70 oraz 48 transportowych AW101. Tu widać olbrzymie potrzeby szkoleniowe do zgrania rodzajów wojsk.
    W sumie potrzeby lotnictwa wojsk lądowych to 750 dronów rozpoznawczych, 372 dronów uderzeniowych TB2, MQ1C i MQ9B, 437 helikopterów różnego typu z obecnymi 19 Mi17, 68 Sokołami i Głuszcami oraz 22 szkolnymi SW. Wojska Specjalne czyli 4101, GROM, AGAT i NIL wymagają kolejnych własnych 40 helikopterów czyli trzech eskadr AW101 i BLACK HAWKów oraz trzech średnich samolotów transportowych np. ukraińskiego AN178-100R plus modernizacji M28 BRYZA, których 27 maszyn mamy na stanie.

    Polskie Siły Powietrzne mają mieć trzy skrzydła taktyczne Wschód, Północ i Południe. W nich 10 eskadr czyli 160 samolotów bojowych F16, F35 i F15EX oraz 3 eskadry 48sztk FA50. Warto uświadomić, że w praktyce 70% liczby maszyn jest zdolne do lotu, reszta jest w serwisach/przeglądach. Dlatego należy zakupić jeszcze po dwie eskadry F35A oraz F15EX, z planem by za dekadę sprzedać obecne 48 maszyn F16 i przejść na następcę F35 lub na KF21 BORAMAE. Poza tym potrzebujemy 6 samolotów-cystern oraz nowych samolotów transportowych np. 11 ukraińskich AN70 i 24 AN178 dla trzech brygad aeromobilnych i 7BOW, bo na stanie mamy tylko 11 transportowych C130 Herculesów, 16 CASA295 oraz 27 patrolowych M28 SKYTRUCK, które po modernizacji należy przekazać dla SG oraz Wojsk Specjalnych. W sumie siły powietrze winny mieć 13 eskadr maszyn myśliwskich, 7 eskadr transportowych plus maszyny szkolne, i na wyposażeniu MW i Wojsk Specjalnych. Razem 325 samolotów różnego typu oraz 465 helikopterów różnego typu. W sumie więcej niż Hiszpania czy Francja, mniej niż RAF.

    Obronę antybalistyczną powinniśmy oprzeć o zakup dwóch, docelowo trzech baterii THAAD do wpięcia w zakupione już 8 a docelowo 10 baterii PATRIOT z rakietami PAC3MSE i CAMM MR oraz 24 baterii NAREW z rakietami CAMM ER/MR. Obronę OPL na poziomie dywizji i poszczególnych BCT zbuduje 26 baterii PILICA+ z rakietami CAMM, 162 wozy POPRAD i 162 wozy STRYKER z działkami laserowymi HEL.

    Argument wymyślony przez łże-doktora Bartosiaka faworyta gen Kozieja i Budzisza o braku potrzeby silnej polskiej Marynarki Wojennej niestety utrwalił się w opinii publicznej mimo, że jest fałszywy i oparty o kabaretowo dobrane argumenty obu Panów. Rosja, Niemcy, Szwecja, Niderlandy, do niedawna Dania utrzymują okręty podwodne do operacji na wodach szelfu przybrzeżnego. Wszystkie te kraje oraz Finlandia, Norwegia, Belgia posiadają i rozwijają również liczbę swoich nawodnych okrętów bojowych klasy korweta i fregata. Dlaczego? Bo muszą chronić swoje morskie strefy ekonomiczne, morską infrastrukturę ( kable, gazociągi, pola naftowe, platformy wydobywcze, porty), linie morskich dostaw w sytuacji gdy jak np. w Polsce 80% handlu jest dostarczana drogą morską. Tylko głupiec, pożyteczny idiota lub agent wpływu może opowiadać, że Bałtyk jest za płytki i za mały dla polskiej MW.
    Do dyskusji o kształcie polskiej Marynarki Wojennej wrzucam temat najważniejszy, który świadomie jest pomijany w publicznej dyskusji prowadzonej przez łże ekspertów. Polska musi mieć zdolności prowadzenia wojny morskiej również a może przede wszystkim POZA Bałtykiem. Na tej samej zasadzie jak nasza armia lądowa i jej trzy samodzielne brygady aeromobilne oraz desantowa 7 Brygada Obrony Wybrzeża mają zapewnić zdolności wsparcia sojuszników, szybkiego przerzutu i operowania na terenach POZA granicami naszego kraju. Finlandia, Norwegia, kraje bałtyckie, front ukraiński, białoruski i czarnomorski to obszar następnej wojny z Rosją.
    W PMW ten strategiczny cel winna realizować Flotylla Atlantycka składająca się z trzech dywizjonów rajdowych. W nich łącznie trzy a najlepiej pięć atomowych okrętów podwodnych klasy Virginia ( trzy na patrolu w morzu, po jednym w szkoleniu i bazie), 3 okręty podwodne klasy szwedzkich A26 BLEKINGE z napędem AIP lub koreańskie KSS III z bateriami litowo-jonowymi. Te trzy typy okrętów gwarantują co najmniej kilkutygodniowe patrole w morzu i uderzenia pociskami Tomahawk w strategiczne cele lądowe wroga. Skład każdego dywizjonu rajdowego uzupełniają po 3 fregaty wielozadaniowe klasy Constellation, po jednej fregacie OPL A140 klasy Miecznik oraz okręty SIGINT, niszczyciel min klasy Kormoran oraz zaopatrzeniowiec. Fregaty uzbrojone w Tomahawki.
    Akwen Bałtyku zabezpieczy kolejna Flotylla Bałtycka z 3 okrętami podwodnymi A26 BLEKINGE, 3 niszczycielami min klasy Kormoran, patrolowym Ślązakiem oraz trzema korwetami VISBY II lub dwoma kolejnymi Ślązakami jeśli możliwe będzie uzbrojenie ich w moduły wyrzutni VLS z rakietami obrony przeciwlotniczej i antybalistycznej. Morska jednostka specjalna FORMOZA powinna otrzymać dwa dywizjony ( Oksywie i Dziwnów) czyli 6 szybkich korwet patrolowych klasy Skjold z rakietami NSM, tyle samo dronów uderzeniowych MQ1C GREY EAGLE z lekkimi torpedami Typ47, helikopterów AW159 WILDCAT oraz kutrów patrolowych CB90 do działań przeciw dywersyjnych, patrolowych i infiltrujących. Kutry patrolowe CB90 wraz z dronami rozpoznawczymi i Warmate powinny otrzymać również morskie i śródlądowe jednostki Straży Granicznej. Dodatkowo na nowe fregaty i korwety trzeba zakupić w sumie 16 helikopterów AW159 WILDCAT oraz 19 dronów np. MQ8C poszerzających funkcje patrolowe i ZOP tych okrętów.
    Samego wybrzeża winny bronić nam trzy Nabrzeżne Dywizjony Rakietowe doposażone w nowe pasywne radary RM100 oraz po kluczu 3 dronów rozpoznawczych MQ9B Sky Guardian i 3 helikopterów AW101 Merlin w funkcji ZOP dla każdego NDR. W kolejnym etapie trzeba zaplanować utworzenie Flotylli Czarnomorskiej oraz Pacyfiku z nowymi zespołami okrętów. Jak łatwo policzyć potrzebujemy docelowo 11 okrętów podwodnych, 12 fregat, 4 korwety, 6 niszczycieli min, 39 różnej klasy patrolowców, 3 okręty SIGINT, 2 nowe okręty hydrograficzne i modernizacji ok 20 okrętów z tych które mamy na stanie. Resztę zezłomować lub sprzedać Azerom i do Kazachstanu na Morze Kaspijskie.

    Prócz tej struktury wojsk operacyjnych potrzebujemy min 70 tysięcy przeszkolonych żołnierzy WOT czyli potrzeba podwojenia obecnej liczebności z naciskiem na tworzenie jednostek miejskich, przeznaczonych do walki miejskiej i funkcji Obrony Cywilnej, którą trzeba oprzeć o siły i struktury PSP i OT.
    Jak widać jest to program budowy armii i zakupów uzbrojenia na minimum DEKADĘ. Pominąłem liczby dot. amunicji, wyposażenia i uzbrojenia osobistego żołnierzy. Przykładowo dla 24 BCT i 3 brygad aeromobilnych samochodów wieloosiowych JELCZ potrzebujemy ponad to co dotąd zamówiono jeszcze 4 200sztk, wozów AERO dla kompanii rozpoznawczych 340szk, samochodów KLTV LEGWAN 7ton ok 2 200sztk, samochodów WARAN 13ton ok 950sztk a stacji radarowych różnych klas i przeznaczenia jeszcze ok 340 jednostek. Dlatego NIEZBĘDNE jest, co już się dzieje, uruchamianie kolejnych linii produkcyjnych. Przy realnych założeniach zdolności produkcji PGZ te ilości sprzętu mogą być wyprodukowane w ciągu 7 lat oczywiście JEŚLI nie zostaną sabotowane. Mamy w pamięci przypadki piętnastoletniej budowy GAWRONA, kilkunastoletniej budowy KRABA, programów Wilk, Moskit, Kryl, APR 155mm czy obecnie Miecznik, który z programu budowy fregat wielozadaniowych i obrony przeciwrakietowej zamienia się w większego i droższego Ślązaka.
    Jednoczesne budowanie zdolności WP trzeba uzupełnić o zmiany polityczne- ustawę o powszechnym czyli łatwym dostępie do broni, dodatki dla weteranów, by ściągnąć ich z powrotem z cywila do szkolenia OT, rezerw i szkolnictwa wojskowego. Potrzebne są przepisy o powszechnym tworzeniu i cyklicznym, rotacyjnym płatnym szkoleniu rezerw oraz obowiązkowej kilkumiesięcznej unitarce w szkołach ponadpodstawowych. Potrzebujemy przepisów wymuszających na korpusie urzędników administracji rządowej, samorządowej oraz służb mundurowych- policja, SW, PSP, ratownicy medyczni udziału w płatnym przeszkoleniu wojskowym z przydziałami do czynnej rezerwy.

    Zarysowany przeze mnie program razem z kosztami zakupów amunicji i wyposażenia to ok 550 MLD PLN netto. Kwota zbliżona do podawanej przez MON. Ok 140 MLD USD do wydatkowania w dekadę czyli ok 58 MLD PLN z kosztami finansowymi co roku. Bez corocznie ponoszonych kosztów utrzymania sprzętu w gotowości bojowej i stanu rezerw. Od kilku lat postuluje o trzy rzeczy- wyłączenie zakupów uzbrojenia z progu zadłużenia, stawka 0% VAT na zakupy uzbrojenia oraz wprowadzenie 1% podatku VAT na dozbrojenie polskiego wojska. Sama 1% podwyżka VAT sfinansuje w dekadę zakupy dla MW.
    Uważam, że ustępujące kierownictwo MON prowadziło świadomą politykę nie informowania o skali i zakresie finansowym potrzeb i było to właściwe przy olbrzymiej dezinformacji i atakach totalnej opozycji. Maksymalnie skrócono procesy decyzyjne ale nie też chciano straszyć miliardowymi wydatkami narodu. Dziś alibi do przyspieszonych zbrojeń dają nam wrogie działania Rosji i Niemiec, a program zbrojeń popierają nawet uczciwi intelektualnie przeciwnicy PIS jak prof. Piątkowski z Koźmińskiego. Bad guys do the right things. Pytanie jak bardzo i na jak długo ten proces zostanie przerwany.

  6. I na koniec didaskalia na bazie moich osobistych doświadczeń i wniosków z wojny na wschodzie:
    Każda brygada wojsk lądowych ma mieć rozpoznawczy szwadron konny koni pełnej krwi lub arabów oraz sekcję psów tropiących i wartowniczych. Przeszkolone zwierzęta pełnią służbę w KOMP rozpoznawczych, w służbach wartowniczych a także pełnią funkcje reprezentacyjne podczas zawodów i świąt państwowych. Wybrane państwowe stadniny koni oraz hodowle mają przejść w podległość MON.
    Pilnie dokonać zakupów sortów mundurowych i wyposażenia osobistego- gogle, celowniki kolimatorowe, noże, lunety, kurtki, rękawice, ogrzewacze osobiste, latarki itd. Być może uzupełnić mundurówkę o możliwości zakupów ratalnych indywidualnego wyposażenia żołnierza.
    Wyciągając wnioski z wojny na UKR wojska cybernetyczne muszą pilnie zbudować cyfrowy model dostaw i stanów uzbrojenia od poziomu drużyny do Korpusu, z poziomami dostępności i pozorowanymi sieciami równoległymi w przypadku inflitracji przez wroga. Jak, gdzie, dlaczego i w jakiej ilości dostarczać amunicję, paliwa, żywność, opatrunki itd. Podobnie trzeba opracować i przetrenować model konfiskaty cywilnych samochodów w tym ciężarowych, ich dostaw, podległośc, sposobu kamuflażu i wojskowego wykorzystania.
    Zbudować zapasowy system ECHO: procedur, łączności i utrzymania dowodzenia w warunkach wojny, walki radioelektronicznej oraz likwidacji rządu, SG, centrów dowodzenia i struktur państwowych.
    Opracować wojenne procedury działań, dyslokacji oraz ewakuacji wybranych centrów, archiwów, urzędów i jednostek. Co z kartotekami policji, archiwum wywiadu, skarbcem NBP, zbiorami na Wawelu? Kiedy, jak i gdzie ma nastąpić ewakuacja rządu? Kto podlega ewakuacji a kto zostaje? Kto przejmuje władze na terenach okupowanych? Skąd i jak nadawać będzie Polskie Radio i TV? Kiedy i gdzie mają zostać przeniesione polskie bazy informatyczne- ZUS, banki, NFZ, sądy, hipoteki, podatki, rejestry skazanych.
    Wprowadzić tradycyjne polskie barwy narodowe (biel+karmazyn) oraz orła w koronie zamkniętej krzyżem jako symboli ciągłości trwania I, II i III Rzeczypospolitej. Okładki książeczek, paszportów, legitymacji służbowych mają mieć barwę karmazynową, podobnie jak lotnicze szachownice i bandery MW.
    Ujednolicić nazewnictwo jednostek, tradycje i barwy jednostek. W Wojskach Lądowych przywrócić barwy, proporczyki, kolory patek, lampasów i otoków na wzór II RP a 24 BCT przyporządkować dziedzictwo kawaleryjskich i strzeleckich pułków.
    W MW nazwy pierwszo-liniowych okrętów bojowych powinny być królewskie dla okrętów podwodnych i hetmańskie/generalskie dla kolejnych fregat i korwet. Czyż ORP Waza nie brzmi lepiej i szlachetniej niż ORP Kaszub albo Mewa?

  7. Program zbrojeń jest tylko środkiem do celu. Cel to UTRZYMANIE niepodległego państwa polskiego oraz polityczna dominacja w obszarze Trójmorza czyli to co od lat nazywam stworzeniem federacyjnej IV RP z wschodnimi granicami na wzgórzach Wałdaju i łuku rzeki Don oraz granicami na zachodzie na rzekach Łabie i Soławie. 1,2MLN km2 naszej polskiej, słowiańskiej, historycznej przestrzeni życiowej. Podaję dane, które porównawczo dadzą każdemu obraz skali zbrojeń oraz co najciekawsze prowadzą do pytań o priorytety geostrategiczne. Błąd obliczeń szacuję na +/-10%, bo ceny sprzętu wojskowego są wypadkową POLITYKI państwa producenta, więc dla różnych klientów są różne, zależą od wersji, wyposażenia, w cenach zaszyte są niejednokrotnie zakupy amunicji, utrzymania, kosztów finansowych, prowizji lub koszty offsetu. Podaję w MLD PLN netto.
     zakup lub produkcja 1680 czołgów: 116 M1A1FEP, 404 M1A2SEPv3 oraz 1160 K2 we wszystkich wersjach, bez pożądanej i docelowej wersji K3PL ale z amunicją w ilościach wystarczających 76MLD,
     zakup lub produkcja 3511 bojowych wozów piechoty: 1102 BORSUK 30/40mm, 754 ciężkich BORSUK 35/50mm, 437 ROSOMAK II oraz 812 CV9035 i CV90105 i 406 M1126 STRYKER 35/50mm to razem 75,6MLD,
     program NAREW w wersji 24 baterii z pakietem rakietam CAMM ER/ MR 62MLD,
     zakup 5 atomowych okrętów podwodnych klasy VIRGINIA Block IV i V z pociskami TOMAHAWK to 59MLD,
     zakup 32 samolotów F35B block IV i 48 F15EX z uzbrojeniem w rakiety JASSM ER, SCLAP EG, AARGM ER, METEOR, IRIS-T, AIM9X, bomby GBU31 JDAM, GBU53B i KGGB razem 58,5MLD,
     zakup lub produkcja 861 wyrzutni rakiet 504 HOMAR-A, 270 HOMAR-K i 87 WR40 LANGUSTA z zapasem uzbrojenia 43MLD,
     zakup 290 helikopterów różnego typu w tym: 96 AH64D/E, 84 BHs70I, kolejnych 28 AW149 i 62 AW101 HH razem 35,6MLD,
     program PATRIOT docelowo 10 baterii z pakietem rakiet PAC3MSE to 35MLD,
     zakup i budowa 9 fregat klasy CONSTELLATION i 3 klasy MIECZNIK z pełnym uzbrojeniem w tym pociskami TOMAHAWK, CAMM ER/MR, RBS 15 Mark IV i torpedami Typ47 razem 24MLD,
     zakup i produkcja armatohaubic jeszcze 406 KRAB/K9 z amunicją, bez APR 155mm to 20,2 MLD,

     zakup 2 baterii THAAD z rakietami 18MLD,
     zakup i produkcja ok 1200 dronów różnego typu w tym 368 uderzeniowych 15,2MLD,
     zakup i budowa 6 okrętów podwodnych klasy A26 BLEKINGE z pociskami TOMAHAWK 13MLD,
     produkcja 480 kołowych armatohaubic KRYL z amunicją APR 155mm 9,2MLD,
     produkcja 624 niszczycieli czołgów OTTOKAR BRZOZA z rakietami BRIMSTONE II razem 8MLD,
     zakup dla HOMAR-A 1700 rakiet ATACAMS i PrSM o zasięgu 300-700km 7MLD,
     zakup 1320 pocisków manewrujących TOMAHAWK Block IV i V w dużej sojuszniczej promocji to od 6,5MLD lub 8MLD,
     produkcja ok 4200 ciężarówek JELCZ 6×6, bez wersji 8×8 i dla innych programów 6,2MLD
     produkcja ok 340 mobilnych i naziemnych stacji radarowych różnych typów 6MLD,

     program PILICA+ w wersji 26 baterii z rakietami PIORUN i CAMM razem 6MLD,
     produkcja jeszcze 516 kołowych moździerzy RAK 5MLD,
     zakup ok 60 000sztk granatników i dział ppanc. 3MLD,
     produkcja jeszcze 60 wozów OPL POPRAD z rakietami PIORUN 1MLD,
     zakup i produkcja ok 30 000sztk amunicji krążącej 0,9 MLD
     produkcja ok 340 samochodów AERO dla KOMP rozpoznawczych 0,2MLD
    Zdolności produkcyjne polskiego przemysłu były przez dekady ograniczane i blokowane przez MON. Dziś nadrabiamy zaległości lecz prawdziwych mocy produkcyjnych precyzyjnie nie poznamy, bo są to informacje klauzulowane. Przykładowo produkcja 1400 BORSUKÓW zajmie 7 lat przy optymistycznym założeniu dwóch linii produkcyjnych i wydajności max 14 kompanii rocznie czyli 196 wozów. Stąd NIE obejdzie się bez zakupów z półki szwedzkich wozów CV90 i STRYKERów. Dlatego dodatkowe zakupy K9 i K10 w Korei, bo produkcja tylko 198 KRABÓW w Bumarze to 4 lata. 437 nowych ROSOMAKÓW II z nową wieżą i armatką 35/50mm to minimum 4 lata, a nie ma jeszcze nawet projektu tego wozu. Najgorzej jest chyba w radarach, gdzie wieloletni BRAK ZAMÓWIEŃ daje efekt produkcji KILKU/ KILKUNASTU jednostek rocznie!
    Dziesięcioletni koszt programu BORSUK to na razie ok 96MLN PLN, trzynastoletni koszt brytyjskiego programu budowy zmechanizowanego wozu bojowego AJAX to już 3,2MLD funtów i dalej go NIE MA. Ten przykład jak i PIORUN czy KRAB pokazują jak dobrze i za jak nędzne grosze polska zbrojeniówka potrafi wyprodukować sprzęt światowej klasy, jeśli tylko uda się go obronić przez różnymi sabotażystami i obcą agenturą w MON. Czekamy więc cierpliwie na dozbrojenie Ślązaka w wyrzutnie VLS i lekkie torpedy Typ47, na polskie ppk MOSKIT i PIRAT, na polską amunicję programowalną dla KRABów i RAKów, na kołową haubicę KRYL. No i czekamy na masowe czyli do stanu etatowych 300tys wdrożenie wyposażenia osobistego żołnierza- kamizelek, pasów, celowników kolimatorowych, gogli, noży, VISów, butów, kurtek z prawdziwego GORE-TEX, ogrzewaczy itd. Spod grubego palca 15tys PLN na żołnierza czyli kolejne 4,5MLD. Można wymieniać bez końca, bo tam gdzie zaczyna się wojsko, tam kończy się logika.
    Ale ta moja wyliczanka, lista zakupów prowadzi do pytań co jest ważniejsze, co niezbędne, co jest white elefant albo blue merlin, jaki rodzaj uzbrojenia ile kosztuje i jakie zbuduje PRZEWAGI wojskowe i polityczne. Który zakup dostarczy argumentów do integracji politycznej i wojskowej Trójmorza, a który jest tylko NIEZBĘDNY z punktu widzenia żołnierza albo pułkownika. Który zakup co nam zmieni? I na koniec prośba by herr Wojczal ostatnia nadzieja białych ludzi oszacował nam tutaj jakie będą na bazie ukraińskich doświadczeń koszty ruskiej inwazji na Polskę. Rok temu już o to prosiłem. Koszty strat ludzkich, infrastruktury, uchodźców, okupacji, kradzieży, zniszczonego potencjału PKB oraz powojennej odbudowy, emigracji i utraconego potencjału demograficznego. Bo konserwatywnie i modelowo policzona przez zespół posła Mularczyka wielkość strat wojennych 1,5 BILIONA € wyrządzonych tylko przez Niemców do większości Polaków nie przemówiła.
    I w kontrze może Autor nam policzy ile kosztuje Polska? Ile statystycznie każdy z nas płaci na utrzymanie naszego państwa? A ile ta nasza Polska jest warta? Jaka jest wycena tego terytorium, zasobów naturalnych, infrastruktury, przemysłu, rolnictwa, rynku, aktywów, pracy ludzi? I porównajmy te wartości z kosztami strat wojennych i wydatkami na zbrojenia czyli utrzymania i budowy federacyjnej IV RP.

    1. Zaniza Pan ceny wielokrotnie.

      Da przykladu: Liczy Pan ze 1700 czolgow wraz z amunicja bedzie kosztowalo 76 mld pln.
      Tymczasem zakup 180 K2, z najprostsza amunicja, kosztowal ponad 16 mld pln., Wiec 1680 czolgow powinno nas kosztowac co najmniej 150 mld pln.

      Inny przyklad: 123 kolowe Raki z reszta tych 15 KMO i amunicja, kosztowaly nas w dziesiejszych pieniadzach grubo ponad 5 mld pln. Nie liczac kosztu podwozi Rosomak. A Pan liczy 5 mld za dodatkowe 516 sztuk na nowych podwoziach??? Blizej 30 miliardow.

      itd itp.

      1. no nie bardzo zaniżam, ale kłocić się nie będę bo przecież chodzi nie o przecinki lecz o rzędy wielkości i co najważniejsze że ta megalomania pisowska to ok 152-158PLN netto miesiecznie na łeb dorosłego Polaka i szczuro-Polaka przez 10 lat do 2033. Jak za kablówkę na osiedlu w Jagodnie, nieprawdaż? Bo my tu kurde w okopach kablówki nie mamy.
        Oczywiście liczenie tych wydatków to droga przez mękę, lecz mam małą satysfakcję P5 SG idzie w tym samym kierunku, patrz operacja szpej i model 44. Jesli szpej ma kosztować 5,8MLD netto, będzie kosztować 10MLD dla 400tys żłn, to dalej będzie to 1,67PLN netto miesiecznie przez 10 lat.
        Stąd też 23 pancerne brygadowe zespoły bojowe w ramach 6 dywizji o etatach starych dywizji, a nie starych brygad. Moim zdaniem wsparcia brygadowego wystarczy, skoro będzie jeszcze wsparcie korpusowe- DAR , lotnictwo lądowe oraz wojska obrony rakietowej. Prace trwają ale w skrócie 88 czołgów, 102BWP, 44 KTO, wsparcie 84DAS i 36DAR oraz 24 OPL na jedną z czterech „brygadę” to wystarczy. Plus rozpoznanie, konie, psy oraz ogon logistyki i saperow ciężarówki, samochody i reszta drobnego żelastwa.
        No ale się pomyliłem, przepraszam Pana Wojtka. Np. czołgi -mamy już 716sztk w tym 116 M1, 84K2 do końca roku, 235 Leosi i 283 Twardych i T72M , więc jeszcze potrzeba ok 1648 M1 i K2. Koszt netto 84,6MLD, bez amunicji i kosztów eksploaacji i utrzymania. Porównanie do pierwszego kontraktu K2GF nie jest najlepsze, bo niby kolejne sztuki ok 500- 800 mają być taniej bo z Poznania. Na razie u nas kosmiczne ceny PGZ zawierają nawis na modernizację fabryk czyli załatanie zaniechań inwestycyjnych 30 lat. Całość zbrojeń 533-550MLD netto w dekadę czyli rocznie z kosztem finansowym 56MLD. 152PLN na łeb.
        Ale jesli SIE POMYLIŁEM I LICZE JAK MON BŁASZCZAKA to co to nam zmieni- abonament jasniepaństwu skoczy ze 152 na 180 PLN netto miesiecznie. Pewnie lepiej to przepierdolić jak ruskie na jachty, rolexy, korepetycje dla debilnych dzieci i ciepłą wodę w kranie.
        pozdr z Tworek biały miś

        1. Wybaczy Pan, ale zanizanie kosztow o polowe za sam sprzet podstawowy, plus nie liczenie kosztow sprzetu dodatkowego, daje wlasnie drastyczne roznice pomiedzy tym co Pan szacuje, a prawdziwym kosztem.

          A rzeczywistosc wlasnie co chwile weryfikuje Pana szacunki negatywnie:

          1) Umowa na 58 Rosomakow w wersji wciaz jeszcze nieostatecznej, to 2,6 mld pln. Za 437 sztuk w tej starej wersji zaplacilibysmy wiec blisko 20 mld pln. Nowy docelowy Rosomak 2 bedzie kosztowal nas jeszcze wiecej.

          A Pan twierdzi, ze „zakup lub produkcja 3511 bojowych wozów piechoty […] to razem 75,6MLD”, czyli raptem trzy-czterokrotnosc kwoty za same Rosomaki.

          2) „zakup 290 helikopterów różnego typu w tym: 96 AH64D/E, 84 BHs70I, kolejnych 28 AW149 i 62 AW101 HH razem 35,6MLD”

          A my wlasnie za 96 Apaczy zaplacimy 47,5 mld pln w dzisiejszych pieniadzach. Tylko na jednym elemencie niedoszacowal Pan kosztow o 12 mld pln. A co z tymi „84 BHs70I, 28 AW149 i 62 AW101 HH”? Drugie tyle? A bazy, a szkolenie, a wsparcie?

          Odnosnie czolgow zreszta tez sie Pan myli. Twarde i T-72 sa juz na wylocie. W koncu niemcy sie wkurzyli i wstrzymuja pomoc, wiec ktos bedzie znowu musial wziac to na swoje barki. Prawdodpodobnie wiec wszystkie T72 jakie mozna doprowadzic do stanu uzywalnego do konca roku znikna. Duza czesc Twardych rowniez. Moze nawet kolejne L2 w starej wersji. Zreszta nawet przed wojna brakowalo ok 2 kompanii Twardych, potem wyslalismy podobno rownowartosc kolejnych 3, wiec teraz jest juz z gorki.

          A produkcja nowych K2 u nas? Na pewno bedzie drozsza niz kupno z Korei, do licencji nalezy bowiem jeszcze doliczyc koszty wdrozenia do produkcji – od zera. Do tego dodajmy, ze pierwsze 28 maszyn ze 180 zamowionych pochodzi z zasobow Sil Zbrojnych ROK – sa to maszyny uzywane. Natomiast pozostale maszyny to maszyny, ktore beda musialy byc zmodernizowane. A koszty rosna.

          Proponuje zejsc na ziemie i sie zastanowic nie nad liczbami, a raczej nad logistyka tego misz-maszu sprzetowego. Bo tu dopiero beda ukryte ogromne koszty.

    2. I jeszcze z nowosci, bo w tzw miedzyczasie nowa umowa doszla na Pilce+, to koszt programu Pilica+ dla 22 baterii (a nie 26) juz przebil 22 mld pln brutto w dzisiejszych pieniadzach liczac (z czego do tej pory wydalismy moze 2 miliardy. Jak wiec latwo policzyc, za 26 baterii musielibysmy jeszcze doplacic 24 miliardy pln. 4 razy wiecej niz Pan szacuje.

      Z innych informacji jakie posiadamy, to znamy juz przyblizony koszt 270 sztuk Homara-K: 25 mld pln brutto w dzisiejszych pieniadzach (5,15 mld usd netto) za moduly z Korei, do tego 1,5 mld za 198 podwozi, plus pewnie kolejne 1,5 mld na brakujace 72 podwozia plus na wozy amunicyjne. Razem nalezy liczyc 28 mld za Homara-K. A Pan pisze, ze „zakup lub produkcja 861 wyrzutni rakiet 504 HOMAR-A, 270 HOMAR-K i 87 WR40 LANGUSTA z zapasem uzbrojenia 43MLD”. No badzmy powazni. 15 mld pln na 484 Himarsow i 87 Langust??? DSCA oszacowala nasz LOR na 10 mld USD netto.

      Zaniza Pan koszty niezwykle mocno, jednoczesnie pomijajac wiele absolutnie niezbednych elementow. Rzeczywiste koszty tego co Pan proponuje to bedzie blizej 2 bilionow zlotych. A wiec jakies 6oo pln miesiecznie na statystycznego doroslego polana przez 10 lat. To do juz 400 pln jakie ten statystyczny Polak wydaje na ON dzis. 1000 pln miesiecznie na wojsko? Co miesiac przez 10 lat? Proponuje Panu zrobic sonde wsrod znajomych.

      1. Panie Wojtku, dzięki za recenzję, szacunki MON wydatków na zbrojenia ok 550MLD PLN, szacunki Credit Agricole cyt z pamięci ok 650MLD, nie wiadomo czy netto czy brutto. W mojej amatorskiej projekcji SOBIE dla zabicia nudy w okopach policzyłem to ok 553MLD PLN netto. Liczę tylko koszty zakupu, czasami z amunicją, zawsze bez kosztów serwisu i utrzymania 30-40lat i bez kosztów obsługi długu. Cała zabawa i te różnice które Pan skwapliwie wyłapuje są z wielu powodów-
        1/ moje błędy,
        2/ceny PGZ mają zaszyty VAT plus nawis na modernizację państwowej zbrojeniówki tak, aby UE się nie doczepiła z niedozwoloną pomocą publiczną. Zaległosci z ostatnich 40 lat.
        3/ ceny zakupów mają zaszyte również koszt zakupu amunicji, a tych ile i po ile NIGDY nie poznamy, to oczywiste tak?
        4/ co najzabawniejsze ceny są przeszacowywane dla różnych klientów, mają zaszyte różne pakiety serwisu, czasami wsparcia technicznego, offsetu co podwyższa ofertę i niestety przez ostatnie 2 lata wzrosły średnio o 30% więc błąd danych historycznych otwarty źródeł,
        5/ u nas za Błaszczaka była łapanka wynikająca z BRAKU wyboru. Zbrojniówka w ruinie, jej moce produkcyjne kompletne dno bo dostosowywane przez 30 letnie defiladowe zakupy MON. No i polityczne decyzje KUPOWANIA nie żelastwa lecz SOJUSZY. Stąd np o 50% przeszacowana cena zakupu Apaczy lub o 30% FA50 albo defiladowe offsety. Błaszczak i obecny MON wyciągnali nauczkę z historii min Kwiatkowskiego- lepsza inflacja i przepalanie kasy na żelastwo niż niewola i zrujnowanie kraju.
        6/ Pana uwagi są CELNE, choć z tymi 2BLN to Pan duuuużo przeszacował. Moim zdaniem i kolegów inżynierów z CAgricole będzie pod 1BLN max w dekadę czyli koło 280-316PLN netto na szczuropolaka z Jagodna i Wilanowa. Taki abonament jak za firmę ochroniarską i polisę na życie plus NWW. Mnie wychodzi cały budżet MON z corocznymi zakupami amunicji za 30MLD PLN ok 380PLN. Dużo czy mało?
        7/ Co równie ważne policzmy ile z tej kasy wróci do gospodarki- VAT, podatki, zatrudnienie, inwestycje około, itd. Ile to nam wygeneruje PKB i jak to się przełoży na całość gospodarki. Spod grubego palca pewnie max 10-12% w ostateczym rachunku będzie taniej. Ale policzmy też koszty alternatywne- brak nakładów na inne działy gospodarki, straty utrzymania tego żelastwa jeśli optymistycznie przyjmiemy, że wojny nie będzie. Oraz co NAJWAZNIEJSZE koszt strat z ruskiej okupacji, jesli tych nakładów nie zrobimy. 20% okupowanej Polski to będzie ok minus 460MLD PLN z samego PKB oraz straty odbudowy, ubytku ludności,inflacji, załamania złotówki, odpływu inwestycji, bezrobocia, opieki zdrowotnej, społecznej, etc.
        8/ Mnie bardziej chodzi o wskazanie potrzeby niż skali. Potrzeby do budowy wojskowej siły geostrategicznej w celu politycznej budowy IV RP i odwojowania niemieckich i ruskich reparacji. Koszt 370tys żłn i żelastwo za 1BLN PLN netto do 7BLN PLN od samych Niemców. Plus skarby z ruskiego Gohranu oraz reparacje z pokoju ryskiego. Dla mnie pasuje.
        9/ Ponawiam prośbę do Pana Krzysztofa- policzmy głosy! policzmy abonament na wypasie wg grafa Turowieckiego i policzmy koszty wojny i ruskiej okupacji. Chodzi nie o aptekę lecz o strategię, więc niech i Pan Wojtek usiądzie do excela i policzy ile, czego i za ile PLN i na kiedy potrzebujemy. Bo tego brakuje w dyskusji publicznej od 30 lat. Mamy tylko albo józiolenie jak Bartosiak, albo defetyzm, jakieś idiot pomysły jak pobór lub schrony, albo meta język wojskowy jakieś fachowe i pseudofachowe ogólniki z których wynika chaos i ideologiczna dywersja. Tutaj wszyscy uczciwie się zgodzimy że brakuje KONKRETU, ILE MA KOSZTOWAĆ ABONAMENT na zbrojenia.

        1. Manipuluje Pan. Szacunki CA dotycza zakupow na skale znacznie mniejsza niz te oderewane od rzeczywistosci pomysly, ktore Pan tu nam proponuje.

          W szczegolnosci ich szacunki dotycza tylko zakupow, o ktorych mowa jest oficjalnie. Np. w swoim raporcie proponuja 0 (slownie: zero) nowych Rosomakow, a Pan proponuje 437 Rosomakow II i jeszcze 406 Strykerow :))) Albo licza zakup jedynie 20 HIMARSow, a Pan chce ich jeszcze 484 :)))
          I tak mozna dlugo.

          Po drugie, oni juz dolozyli ponad 200 mld pln do swoich szacunkow.

          Tak wiec rachunki CA trzymaja sie ziemi a i tak przekraczaja juz 700 mld pln na zakupy. A Pan mysli o niebieskich migdalach, kupowaniu wielokrotnie wiecej sprzetu niz komukolwiek sie marzy i wychodzi panu mniej. Mysle ze to sie samo komentuje?

  8. a teraz najciekawsze info dla Marchewy i innych defetystów:
    podawane przeze mnie i przez MON koszty zbrojeń to circa 550 MLD PLN netto w ciągu DEKADY. To oznacza, że każdy dorosły Polak uprawniony do głosowania z 29 091 533 osób z ostatniej elekcji wyda na zbrojenia aż 158 PLN MIESIECZNIE przez te dziesięć lat. 158 złotych miesięcznie! Taki to gigantyczny koszt , tygodniowych zakupów dla najbiedniejszych z nas albo połowy baku benzyny, tłumaczę łopatologicznie jak ktoś dalej udaje debila. Za tę kwotę mamy najlepsze polisy na życie, wzrost PKB i nowe granice od Donu po Łabę. To najtańszy sposób odzyskania tego co nasze i pokrojenia jak salami Rosji i Niemiec.

  9. no i bęc, muszę sprostować bo mój arkusz kalkulacyjny mnie oszukał, po pierwsze koszty brutto, a nie jak napisałem netto.
    Po drugie zakup i produkcja 12 fregat z zapasem uzbrojenia i pokładowymi helikopterami A159 oraz dronami MQ8C to +/- 53MLD PLN. Za trzy Mieczniki to będzie ok 15MLD, reszta to 9 fregat klasy CONSTELLATION po ok 850-950MLN USD za okręt dostosowany do naszych wymagań, np rakiety CAMM ER i MR oraz WILDCATy zamiast MH60.
    Co nie zmienia generalnego mojego oszacowania, że te gigantyczne zbrojenia przewyższające jakościowo plany MON będą kosztować każdego dorosłego Polaka aż 160PLN miesięcznie przez dziesieć lat.
    Przy okazji pozdrawiam łże dr Bartosiaka, który jest ojcem chrzestnym tego modelu kalkulacyjnego, który robię od dwóch lat. Jego pamiętna wielogodzinna kursokonferencja zmusiła mnie do tego intelektualnego wysiłku, żeby po prostu wiedzieć co, gdzie, dlaczego, ile i za ile jest nam potrzebne.

  10. Podczas ciemnej nocy okupacyjnego rządu w Warschau uzupełniam:
    1/ Już widać wyraźnie, że zamiast Fortu TRUMP w kolejnej agendzie POTUSA Trumpa Polska potrzebuje min trzy a najlepiej 6 atomowych okrętów podowodnych klasy Virginia block V każdy z 40 pociskami manerwujacymi Tomahawk. Każdy po 11MLD PLN netto. Lub tę samą liczbę konwencjonalnych koreańskich OP klasy KSS III batch II 10 wyrzutniami tej klasy pocisków, koszt 3,3MLD PLN netto za okręt. Suma bez uzbrojenia i kosztów utrzymania ok 34MLD PLN netto tj połowa programu NAREW lub 1/3 wieloletniego programu zakupu czołgów.
    2/ To jest pilna potrzeba strategiczna, która będzie geostrategiczną projekcją siły na obszar wschodniej flanki NATO czyli de facto obszar Trójmorza czyli federacyjnej IV RP. Tylko tak wspólnie z lądową armią Ukrainy po wojnie obojętnie jakim rezultatem się ona zakończy, tylko tak skutecznie przejmiemy funkcję odstraszania i powstrzymywania Rosji w regionie. Piszę to SPECJALNIE w kontekście kolejnej dezinformacyjnej akcji okupacjnego rządu w Warschau tj zapowiadanych nowych książek Budzisza, Bartosiaka i ich klakierów oraz medialnych sługusów Rosji. Uczciwie przyznajmy, że ci panowie NIGDY przez ostatnie 20 lat nawet nie pisnęli na ten temat, zgrabnie proponując armie nowego wzoru a wczesniej MILCZĄC dawali zgodę na likwidację naszego wojska i ruskie plany obrony Polski na linii Wisły. Tacy to specjaliści i giganci geopolityki.
    3/ W ramach dealu z Trumpem należy podobnie jak Republika Korei PORZUCIĆ brednie o nuclear shering i eskalować swoje potrzeby militarne o te właśnie okręty. Program zakupu tych jednostek należy realizować jak Australia w formule leasningu okrętu szkoleniowego szturmowca Virginia Block IV i zakupu gotowej partii okrętów, bo zdolnosci ich budowy w przeciwieństwie do kangurów nie mamy.
    4/ Oczywiście okręty te zgrupowane w jeden/dwa dywizjony rajdowe NIE będą stacjonować na Bałtyku lecz operować będą na Oceanie Atlantyckim i Arktycznym z przyległościami. Operacyjnie okrążymy Rosję aby podstępnie, skrycie i błyskawicznie uderzyć na Tatarstan/ Ural/ Kuzbas oraz syberyjskie hydroelektrownie, kopalnie uranu, linie kolejowe, rafinerie i zakłady zbrojeniowe.
    5/ Dopóki Polska NIE wybuduje CPK jako wĘzła transportowego umożliwiającego SZYBKI w dwa do trzech dni przerzut 100 000 żłn do TEJ CZĘŚCI Europy, dopóty US będą wspierać OKUPOWANE przez siebie Niemcy. Porty w Niederlandach i Belgii oraz niemieckie autostrady są kluczowe do obrony całej Europy, podobnie jak baza w Ramstein. Stąd obecna decyzja o lokalizacji baterii lądowych Tomahawków w Niemczech, zupełnie analogicznie jak Pershingów podczas zimniej zimnej w latach 80. Nie jest to decyzja wzmacniająca Niemcy lecz skracająca im natowską smycz czyli kontrolę przez okupanta. Russia out, US in and Germany down dalej obowiązuje, bo inaczej w Ohio, Arizonie czy Minnesocie powstanie pytanie po co 1MLN amerykańskich chłopców poległo w obu wojnach światowych na polach i w okopach przede wszystkim Europy. Potomkowie tych żołnierzy to olbrzymi elektorat z FLY OVER COUTRY, który od 75 lat miał wpajaną w szkołach nienawiść do Ruskich i Niemców. Nie zauważyłem, by Amerykanie przepisali swoje szkolne podręczniki do historii zaprzeczając swojemu męstwu i wyzwoleniu Europy.
    6/ Drugim narzędziem polskiego dawcy bezpieczeństwa w regionie nie mniej ważnym jest zakup min 6 okrętów podwodnych ( dwu dywizjonów) klasy A26 BLEKINGE lub KSS III do operacji na morzach sródlądowych: Bałtyku, Północnym oraz Morzu Czarnym. Koszt 3,3 MLD PLN netto za okręt.
    7/ trzecim narzędziem będzie zakup dwóch eskadr F35A i B oraz trzech eskadr F15EX II. Koszt 80 maszyn myśliwskich w sumie 56MLD PLN netto plus uzbrojenie i utrzymanie. Plus 6 stratotankerów. To pozwoli na operacje bojowe na niebie Trójmorza i Rosji po Ural. Wspólnie z ok 200 maszynami należącymi do krajów północnej flanki NATO da nam to pełne panowanie w powietrzu.
    8/ nie należy kupowac pięknych niemieckich diamentowych U212 C/D ani francuskich BARRACUD, których wspólnie z min Macierewiczem byłem do 2021 wielkim zwolennikiem, ani stalowych pięknych RAFALI lub Eurofighterów bo paradoksalnie koszty zakupu będą ZBLIŻONE, zaś uzależni nas to strategicznie tj politycznie od Berlina i Paryża. Strategicznie polską racją stanu jest IV RP czyli Trójmorze jako amerykański koń trojański w Europie a nie Europa karolińska lub Mittleeuropa jako wzmocniona federacja EU o co wspólnie teraz zabiegają Niemcy i Francuzi. Warto przypomnieć, że wybudowane NS1 oraz NS2 OMIJAŁY Polskę, a więc to nie był projekt tylko uzależnienia UKR, jak to powszechnie wszyscy odczytują lecz przede wszystkim PONOWNEGO zhołdowania RP i defacto wprowadzenia ruskich wojsk na linię Wisły lub Odry.
    9/ Budowa federacyjnej IV RP jest paradoksalnie bliżej niż dalej, mimo wolty Zeleńskiego bo UKR wyjdzie z tej wojny jako ruina, politycznie osłabiona i osamotniona. Mimo oficjalnej linii EU będzie więcej i szybciej wydawać na green deal, politykę społeczną i utrzymanie spokoju społecznego oraz może na zbrojenia niż na odbudowę UKR. Im mocniej FRA i DE będą odbudowywć relacje z Rosją na trupie Ukrainy, tym szybciej ziarno zasiane przez nas w 2022 zakiełkuje w kontrze do wzajemnie sprzecznych decyzji akcesyjnych podzielonej UE. My jako kraj tranzytowy i hub logistyczny bez UKR w EU tylko ekonomicznie SKORZYSTAMY, bo będziemy mieć stały dopływ taniej siły roboczej ze wschodu zaś UKR w federacji IV RP będzie politycznym sukcesem i gospodarczym wyzwaniem oraz naszym gospodarczym i społecznym OBCIĄŻENIEM.
    10/ dlatego potrzebujemy zbrojeń i CPK aby móc po pierwsze być natowskim krajem pierwszej kategorii tj dawcą bezpieczeństwa. Po drugie mieć wojskowe zdolności do obrony terytorium przed ruskimi oraz przed zrusfikowaną, spacyfikowaną Ukrainą jeśli ta porzucona przez Niemców powtórzy obecny scenariusz gruziński oraz po trzecie co najważniejsze do przeprowadzenia wojskowego UDERZENIA NA NIEMCY w celu odebrania należnych nam reparacji 7 BLN PLN. To 23,6 tysiące ton złota lub akcje niemieckich koncernów z DAX30 oraz stare, słowiańskie ziemie od Odry po Łabę i Soławę od Halle po Lubekę. Warto przypomnieć, że Polska jako królewstwo i wspólnota istnieje z przerwą na zabory 1000 lat, a Niemcy ledwo 150 lat od 1871 roku, więc to NIEUCHRONNA kolej losu by ich z powrotem podzielić na kilka stref okupacyjnych lub zbiór państewek. Odzyskane reparacje przy politycznym poparciu Anglosasów pozwolą na odbudowę UKR. Krótko mówiąc należy mieć wojskowy lewar aby tylko za niemieckie pieniądze odbudować UKR i zbudować Trójmorze, dokładnie w kontrze do przebiegłego planu Berlina i Paryża, by to za zabrane Polakom, Bałtom, Słowakom, Węgrom, Hiszpanom, Grekom i krajom Bałkanów pieniądze z funduszy europejskich odbudowywać UKR.

    1. Super, to gdzie te OP beda stacjonowaly, jesli nie na Baltyku? Znowu w Anglii? Czy mamy moze gdzies jeszcze jakies bazy morskie poza naszym krajem? 🙂 Bo chyba rozumiemy, ze co innego operowac a co innego stacjonowac?

      1. proszę Pana, no argument z dupy i nie trzyma poziomu tej dyskusji, jak książka frauleine Zychowicza o sojuszu z Niemcami i powstaniu warszawskim. Porównanie obecnej sytuacji do 39? Stały zestaw bredni a la Konfederacja i ruskie trolle.Odsyłam do ZNAKOMITEGO tekstu herr Wojczala na temat sojuszu z Hitlerem. Moim zdaniem tamtą wojnę przegralismy w 1921 roku podczas pokoju ryskiego, kiedy nam endecy ufundowali granice nie do obrony. Naczelnik to widział, stąd profetyczne instrukcje dla Becka, bo byliśmy w 1935 za słabi aby samotnie dokonać wojny prewencyjnej. I się potoczyło. Stąd moim wyśnionym, ukochanym niemieckim marzeniem jest widzieć polskie czołgi na paradzie zwycięstwa na allee Unter den Linden w Berlinie.
        1/ napisałem że dwa rajdowe dywizjony OP z eskortą niszczycieli KDX III batch II, fregat A140 i zaopatrzeniowców do operowania na Pólnocnym Atlantyku i Oceanie Arktycznym, więc ich stacjonowanie w bazyach NATO w US i GB. I ew Norwegii bo to nieuchronna kwestia czasu gdy oni do 2033 kiedy te okręty weszłyby do służby, zmienią swój zakaz stacjonowania atomowych OP. Poza tym nasze OP z atomowym napędem, ale na razie z konwencjonalnymi pociskami. Po to mamy sojusznikow w NATO, per analogia jak okręty flot sojuszniczych operujące i stacjonujące w bazach członków NATO. Nie zauważył Pan na Bałtyku? na Morzu Sródziemnym? Hallo ziemia?
        2/ od 2038 roku kolejna 4 Flotylla Pacyfiku z kolejnym dywizjonem atomowych OP i stacjonowanie w Republice Korei i Japonii.
        3/ Dlatego też we wcześnieszych wpisach chyba o szkoleniu rezerw napisałem, że w najbliższej dekadzie prócz koniecznych zbrojeń ( 553MLD netto ) i krajowych inwestycji ( 1BLN PLN) Polska potrzebuje ZAKUPU lub DZIERŻAWY zamorskiej bazy wojskowej, najlepiej Sachara Zachodnia lub Mauretania. Ew. Grenlandia, Angola, Gujana, Kanada. To konieczny zasób strategiczny do rozszerzenia naszej głębi geostrategicznej, bazy wojskowej lotniska i bazy morskiej oraz co najważniejsze obszaru pod ewakuację wybranych zasobów państwa, archiwów, baz danych, ludzi przed i podczas wojny z ruskimi lub Niemcami. Skoro takie terytoria własne, zakupione lub WYDZIERŻAWIONE mają Dania, US, GB, FRA, NL, Chiny oraz Arabia Saudyjska w Egipcie a nawet ETIOPIA w Somalilandzie, to ja nie widzę racjonalnego argumentu przeciw. Widzę same wyzwania i więcej korzyści niż problemów.

        1. Aaaa! Zakup bazy morskiej na Saharze. No tak. Na to nie wpadlem.
          :)))))
          Zdecydowanie nie trzymam poziomu tej dyskusji :))))

          PS. Niemniej jednak ujawnil sie Pan z tym sacharem 🙂

          1. Wystarczy trochę wiedzy nt nawigacji i geografii, sachara zachodnia, mauretania zdecydowanie bardzo dobre lokalizację dla bazy morskiej i lotniska. Proponuje atlas otworzyć a nie ciągle otwierać pół litra.

          2. @Michael graf von Turowiecki 14 października, 2024 o 9:33 pm

            Ja osobicie zawsze jestem zdania, ze sadzimy innych po sobie. Ciesze sie wiec, ze doszlismy w koncu do (se)dna 🙂 tego skad u Pana takie zabawne pomysly sie biora 🙂

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *